Heyhey,
Ondertussen zijn we bijna twee weken in Perth. We hebben vanuit Adelaide de trein genomen. De rit duurde twee nachten en een dag. Na deze trage maar mooie rit door de woestijn kwamen we aan in het natte Perth en begon onze zoektocht naar werk en deftige accommodatie.
Na een dikke week hebben we goede/dure accommodatie, geen werk maar wel een ticket naar huis. In Adelaide bleek al dat we niet echt een waterdicht plan hadden voor het noorden. Locals hadden ons afgeraden om in de zomer naar Broome en Cairns te trekken omdat het daar dan veel te heet en veel te nat is. Om dan drie maanden de eerste de beste job te doen en dan uiteindelijk toch niet verder te reizen leek ons geen al te best plan. Dus hebben we besloten om jullie te vergezellen op de zomerse festivals en dergelijke en deel drie van onze reis een andere keer te doen. Mammie's, pappie's, bomma, zussen en Co content en wij ook (gedaan met gekke bekken trekken voor de webcam en fotogeniek doen voor de blog :) :) :)). We weten alvast waarvoor we komen werken in Belgie. :)
Zondag drie augustus staan wij terug op Belgische bodem en kunnen we hopelijk weer genieten van lekkere pistolekes, echte chocolade en uiteraard een goei pak frieten. (hint hint ;))
Groetjes en tot ziens.
2 Zotten
donderdag 31 juli 2008
dinsdag 8 juli 2008
Ok even terug van Adelaide...
Dus nadat Chloe toegekomen was hebben we nog een rustig dagje doorgebracht in Adelaide. 'Beetje' geblogd en de stad verkend.
De dag daarna konden wij onze camper gaan halen en die installeren. Tegen de avond vertrokken we toch al om nog een 200-tal kilometer af te leggen. Zo werd onze volgende rit toch een beetje korter :)
Uiteindelijk werden het maar een 100-tal kilometers, want het duurde al bijna een uur voor we Adelaide echt uit waren en we ons gaspedaal eindelijk nog eens deftig konden induwen. Dus overnachtten we in Port Wakefield.
's Morgens vroeg uit de veren, want we hadden een lange rit gepland. Eerst even naar Port Augusta om te checken of ons plan voor de outback haalbaar was. Ons plan werd goedgekeurd, dus we gingen nog even voorraad inslagen (veeeeel water, want ze raden toch aan om per persoon 5 liter bij te hebben). We kochten dus een bidon van 10 liter per persoon om zeker te zijn, voldoende eten en een knabbeltje voor onderweg.
Onze rit door de outback kon eindelijk beginnen! We waren er volledig klaar voor. Het echte outbackavontuur kon van start gaan!!!
Na zo'n 700-800kilometer (kan ook iets meer geweest zijn, kheb onze map hier niet bij) en toch wel vermoeiende dag, kwamen we aan in Coober Pedy. Dit is een stadje in de woestijn waar opaalmijnen zijn en waar er veel onder de grond geleefd wordt, omdat het er ongelofelijk warm kan zijn. Nu zijn het 'lage temperaturen' (rond de 30 graden), dus we konden het nog aan. We moesten wel even wennen, want zoveel zon was lang geleden.
We overnachtten in Coober Peedy en de volgende dag namen we nog een kijkje in het dorp. De kerk was onze eerste kennismaking met het leven ondergronds. Warm en naar eigen aanvoelen toch behoorlijk weinig frisse lucht, maar ja, hoe kan het ook anders...
Verder gingen we nog langs een hotel, waar we informatie vonden (onder de grond uiteraard) over de geschiedenis van het dorp en het huidige bestaan. Er was natuurlijk ook een giftshop en een bar voorzien. Ze kennen hun commerce hier ook hoor! Daarna nog even een kunstgalerij bezocht, de shop van de grootste didjeridoo ter wereld en we hebben genoodled. (opaal zoeken in een berg steen, zand, klei...) We hebben het wel op kleine schaal gehouden en in een bak gezocht ;) krachten sparen voor de komende dagen he!
In de namiddag vertrokken we verder. Op weg naar Kings Canyon en daarna Uluru en de Olga's. Van Coober Pedy ging onze weg die dag nog tot iets voor Kulgera, want anders zouden we in het donker verder moeten rijden en dat riskeren we hier echt niet te veel. Met al die beesten hier kunnen er wel eens serieuze brokken van komen. Dus we deden net zoals de meeste Aussies en zetten ons op de parking naast de baan voor de nacht.
Ook vandaag gingen we veel kilometers doen, dus we stonden weer voor zonsopgang op, zodat we vanaf het moment dat het licht was aan onze trip konden beginnen.
Iets na de middag kwamen we dan eindelijk aan bij Kings Canyon waar we ineens in actie schoten en een wandeling van 3 tot 4 uur deden. Uiteindelijk deden we er zo lang niet over en bleek te tijd die voorzien werd ruim voldoende. Dus we konden nog aan onze rit naar Uluru beginnen. Uiteindelijk besloten we om in een outbackcamping te overnachten en onze rit ook weer de volgende dag vroeg te beginnen.
Bij Uluru kwamen we dus ook tegen de middag aan. We gingen eerst een kijkje nemen bij de Olga's, een fantastisch mooi gebergte, waar we ook weer een wandeling of 2 deden. Het was echt de moeite om te doen. Ook hier weer ongelofelijke lookouts. Het was na de wandeling van de vorige dag vermoeiend, maar dat kon ons niet schelen. Zoooooo mooi.
Later in de namiddag ging onze weg van de Olga's naar Uluru, DE ROTS van Australie (ook bekend als Ayers Rock). We reden er eens helemaal rond en ik moet zeggen dat het inderdaad een indrukwekkende rots is! Echt speciaal, maar dat zie je op de foto's wel. Al moet toch gezegd worden, dat de foto's zoals bij de meeste zichten en WAUW-ervaringen eigenlijk maar een fractie weergeven van wat het in werkelijkheid is. (dus als ik de reacties op onze foto's zo hoor is het niet nodig om te zeggen dat het hier een super ervaring is).
Soit dat gezegd zijnde zullen we terug over Uluru beginnen... Na onze rondrit stopten we nog bij de plek waar je de berg kan beklimmen. Eigenlijk vrij dubbel en naar mijn aanvoelen een beetje dom. Er staat namelijk een bord waar een beetje verteld wordt over de aboriginalcultuur die met Uluru te maken heeft en hoe heilig deze plek is. Verder staat er ook bij dat je hem eigenlijk niet mag beklimmen uit respect voor deze cultuur. Naast dit bord staat dan het volgend bord met de openingsuren van de klim. Er is zelfs over de hele flank een touw gespannen om de zware klim een beetje te vergemakkelijken. Ik denk dan: als er niet op geklommen mag worden, waarom dan de berg toegankelijk maken en de mensen bijna uitnodigen om het wel te doen!!! Djeeezes, ne mens kan toch logisch nadenken! :) Mja wie ben ik hee ;)
Uiteindelijk reden we nog naar de overvolle parking waar je de zonsondergang en de verkleuring van de rots goed kan zien. Mooi mooi. En dan op zoek naar slaapplaats. Het enige dat niet op 80 km afstand van het park ligt is het resort. We gingen dus maar eens een kijkje nemen. Al langer was gebleken dat we in het hoogseizoen deze trip ondernamen en dat het daarbovenop nog schoolvakanties waren ook, dus het was overal behoorlijk druk. Nu bleek ook dat de camping helemaal volgeboekt was. Maar gelukkig voorzien ze een overflowparking waar je bijna voor niets kan staan. Dus we hadden chance.
Onze laatste avond met 4, want Anke en Chloe vertrokken de volgende morgen naar Queensland. Hun tijd is iets beperkter dan die van ons, dus ze wilden zo veel mogelijk doorrijden om dan nog te kunnen genieten van de oostkust opweg naar Sydney.
Toen Katleen en ik dan 's morgens vroeg weer vertrokken was het nog eens een knuffel voor de komende maanden misschien wel een half jaar voor mijn zusje. We moeten nog een beetje zien hoe lang we blijven, maar we zijn zeker volgende maand nog niet terug hoor :) Daar scheidden onze wegen dus weer.
Wij wandelden die dag nog een beetje langs Uluru en leerden nog wat meer over de aboriginals. In de namiddag vertrokken we naar Alice Springs. Na een paar honderd km kwamen we daar tegen de avond aan. Hier hadden we bij het opwarmen van onze lasagne een het microgolf probleem, maar daar heb ik vorige keer al over verteld, dus dat bespaar ik jullie hier hoor, wees gerust.
Uiteindelijk hebben ze die microgolf de volgende dag 5 minuutjes getest en besloten dat er niets aan was. Wij hebben de geur, de smoor en de oververhitting ervaren (na 8 min weliswaar), dus we gebruiken hem niet meer tot de dag dat we de auto binnen doen. Dan kunnen ze de brokken zelf lijmen hoor. We koken onze patatjes wel gewoon op het vuur :)
We deden in Alice Springs nog een workshop didjeridoo. Katleen is er aardig mee weg en ik heb besloten om het bij saxofoon te houden. Ik bak er echt niets van, maar ja, ieder zijn ding zeker?
Tegen de avond vertrokken we naar Ormiston ten westen van Alice Springs om nog een paar mooie parken te bezoeken. We sliepen weer in the middle of nowhere, om de volgende dag weer te ontdekken hoeveel mooie plekjes er verscholen liggen. Gelukkig zijn die plekjes telkens aangegeven met wegwijzers! Anders zouden we de helft niet vinden! Toen we op een uitkijkpunt stonden leken we even de prooi van zo'n grote adelaar te zijn... Hij zweefde een beetje verder en plots koos hij onze kant. Hij kwam op een paar meter van ons vliegen om ons eens goed te bekijken. We stonden klaar om weg te duiken, maar we waren ongelofelijk blij dat het beestje zich nog bedacht en ergens anders op zoek ging. Het zijn fascinerende beestjes, maar oog in oog staan ergens op een berg deed toch vreemd :) We hadden de kans om een super foto te trekken van dat beest, maar door duikbeweging en andere omstandigheden hebben we dus vooral lucht, takken en een stukje vleugel :)
We genoten verder nog van de verschillende Gorges, Gaps en andere mooie plaatsen. Bij Simpson Gap zagen we voor het eerst rockwallaby's, niet veel verschil met de rest van de springende beestenbende hier, maar wel grappig om ze op een steile helling tussen de rotsen te zien springen. Natuurlijk beginnen dan de gesprekken op gang te komen en zo raakten we aan de klap met een Aussie dame die grote fan bleek te zijn van onzen Helmut begot! Helmut Lotti is dus all over the world he! Andre Rieu ook trouwens :)
Na al het moois gingen we terug naar Alice Springs om nog het een en ander te regelen en we vertrokken in de late namiddag weer richting Adelaide. 's Avonds sliepen we op een outbackterrein bij een tankstation. We maakten nog een vuurtje buiten en genoten van onze voorlaatste avond in de outback. Zo'n vuurtje kan deugd doen als het 's avonds af koelt daar! Het waren zowat de koudste nachten na die ene nacht toen we in NZ met ijs op onze tent wakker werden.
Onze roadtrips waren zeer afwisselend met muziek, zang en spelletjes, want onze aansteker in de auto, die de batterij voor de ipod had moeten opladen, was stuk en kon niet direct gemaakt worden. Maar het was gezellig! We kennen weer liedjes in verschillende talen enzo, allee we konden ons wel bezig houden.
De trip ging terug langs Coober Pedy en dan van Port Augusta naar Parachilna. In Parachilna zijn we nog eens gaan eten. Dat deed ook wel deugd. Gewoon aanschuiven en genieten van wat er op ons bord verscheen. Hier aten we voor het eerst kangoeroe, emu en kameel. Eigenlijk allemaal best wel lekker! Zo eens genen afwas hoeven doen en dan rustig avondje... Zaaaaaalig!
's Morgens ging onze weg richting Flinders Range NP. Normaal moesten we terug langs Parachilna, maar we verkozen de unsealed road door het park. Die was in zeer goede staat en veel korter dan rond te rijden. En weer een leuke roadtrip! Tja, we krijgen er blijkbaar niet genoeg van!!!
We hebben al wel een aantal keren serieus moeten remmen voor overspringend wild, maar zagen het altijd op tijd. Bij een tankstation kwamen we een vrouw tegen die minder geluk had gehad. Ze had de eerste gezien, de tweede ook, maar die derde kwam ineens heel onverwacht en het is zoals gezegd wordt... Uw auto kan er van af zien! Ze had er serieus wat schade aan. Dus aan iedereen die naar kangoeroeland komt, wees voorzichtig!
Ondertussen zitten we sinds gisteren weer in Adelaide. Morgen nemen we afscheid van onze Mike en hebben we geen huis meer... Snifsnif... MAAR... We hebben de trein naar Perth geboekt voor donderdag en zaterdag komen we daar aan! Dan kunnen we terug beginnen zoeken naar iets om te wonen, want met ons klein tentje komen we er niet ;)
Soit, ik ga jullie nog maar eens laten. Geniet van de foto's en volgende update zal vanuit Perth zijn!
Heel veel groetjes van ons 2!
x
De dag daarna konden wij onze camper gaan halen en die installeren. Tegen de avond vertrokken we toch al om nog een 200-tal kilometer af te leggen. Zo werd onze volgende rit toch een beetje korter :)
Uiteindelijk werden het maar een 100-tal kilometers, want het duurde al bijna een uur voor we Adelaide echt uit waren en we ons gaspedaal eindelijk nog eens deftig konden induwen. Dus overnachtten we in Port Wakefield.
's Morgens vroeg uit de veren, want we hadden een lange rit gepland. Eerst even naar Port Augusta om te checken of ons plan voor de outback haalbaar was. Ons plan werd goedgekeurd, dus we gingen nog even voorraad inslagen (veeeeel water, want ze raden toch aan om per persoon 5 liter bij te hebben). We kochten dus een bidon van 10 liter per persoon om zeker te zijn, voldoende eten en een knabbeltje voor onderweg.
Onze rit door de outback kon eindelijk beginnen! We waren er volledig klaar voor. Het echte outbackavontuur kon van start gaan!!!
Na zo'n 700-800kilometer (kan ook iets meer geweest zijn, kheb onze map hier niet bij) en toch wel vermoeiende dag, kwamen we aan in Coober Pedy. Dit is een stadje in de woestijn waar opaalmijnen zijn en waar er veel onder de grond geleefd wordt, omdat het er ongelofelijk warm kan zijn. Nu zijn het 'lage temperaturen' (rond de 30 graden), dus we konden het nog aan. We moesten wel even wennen, want zoveel zon was lang geleden.
We overnachtten in Coober Peedy en de volgende dag namen we nog een kijkje in het dorp. De kerk was onze eerste kennismaking met het leven ondergronds. Warm en naar eigen aanvoelen toch behoorlijk weinig frisse lucht, maar ja, hoe kan het ook anders...
Verder gingen we nog langs een hotel, waar we informatie vonden (onder de grond uiteraard) over de geschiedenis van het dorp en het huidige bestaan. Er was natuurlijk ook een giftshop en een bar voorzien. Ze kennen hun commerce hier ook hoor! Daarna nog even een kunstgalerij bezocht, de shop van de grootste didjeridoo ter wereld en we hebben genoodled. (opaal zoeken in een berg steen, zand, klei...) We hebben het wel op kleine schaal gehouden en in een bak gezocht ;) krachten sparen voor de komende dagen he!
In de namiddag vertrokken we verder. Op weg naar Kings Canyon en daarna Uluru en de Olga's. Van Coober Pedy ging onze weg die dag nog tot iets voor Kulgera, want anders zouden we in het donker verder moeten rijden en dat riskeren we hier echt niet te veel. Met al die beesten hier kunnen er wel eens serieuze brokken van komen. Dus we deden net zoals de meeste Aussies en zetten ons op de parking naast de baan voor de nacht.
Ook vandaag gingen we veel kilometers doen, dus we stonden weer voor zonsopgang op, zodat we vanaf het moment dat het licht was aan onze trip konden beginnen.
Iets na de middag kwamen we dan eindelijk aan bij Kings Canyon waar we ineens in actie schoten en een wandeling van 3 tot 4 uur deden. Uiteindelijk deden we er zo lang niet over en bleek te tijd die voorzien werd ruim voldoende. Dus we konden nog aan onze rit naar Uluru beginnen. Uiteindelijk besloten we om in een outbackcamping te overnachten en onze rit ook weer de volgende dag vroeg te beginnen.
Bij Uluru kwamen we dus ook tegen de middag aan. We gingen eerst een kijkje nemen bij de Olga's, een fantastisch mooi gebergte, waar we ook weer een wandeling of 2 deden. Het was echt de moeite om te doen. Ook hier weer ongelofelijke lookouts. Het was na de wandeling van de vorige dag vermoeiend, maar dat kon ons niet schelen. Zoooooo mooi.
Later in de namiddag ging onze weg van de Olga's naar Uluru, DE ROTS van Australie (ook bekend als Ayers Rock). We reden er eens helemaal rond en ik moet zeggen dat het inderdaad een indrukwekkende rots is! Echt speciaal, maar dat zie je op de foto's wel. Al moet toch gezegd worden, dat de foto's zoals bij de meeste zichten en WAUW-ervaringen eigenlijk maar een fractie weergeven van wat het in werkelijkheid is. (dus als ik de reacties op onze foto's zo hoor is het niet nodig om te zeggen dat het hier een super ervaring is).
Soit dat gezegd zijnde zullen we terug over Uluru beginnen... Na onze rondrit stopten we nog bij de plek waar je de berg kan beklimmen. Eigenlijk vrij dubbel en naar mijn aanvoelen een beetje dom. Er staat namelijk een bord waar een beetje verteld wordt over de aboriginalcultuur die met Uluru te maken heeft en hoe heilig deze plek is. Verder staat er ook bij dat je hem eigenlijk niet mag beklimmen uit respect voor deze cultuur. Naast dit bord staat dan het volgend bord met de openingsuren van de klim. Er is zelfs over de hele flank een touw gespannen om de zware klim een beetje te vergemakkelijken. Ik denk dan: als er niet op geklommen mag worden, waarom dan de berg toegankelijk maken en de mensen bijna uitnodigen om het wel te doen!!! Djeeezes, ne mens kan toch logisch nadenken! :) Mja wie ben ik hee ;)
Uiteindelijk reden we nog naar de overvolle parking waar je de zonsondergang en de verkleuring van de rots goed kan zien. Mooi mooi. En dan op zoek naar slaapplaats. Het enige dat niet op 80 km afstand van het park ligt is het resort. We gingen dus maar eens een kijkje nemen. Al langer was gebleken dat we in het hoogseizoen deze trip ondernamen en dat het daarbovenop nog schoolvakanties waren ook, dus het was overal behoorlijk druk. Nu bleek ook dat de camping helemaal volgeboekt was. Maar gelukkig voorzien ze een overflowparking waar je bijna voor niets kan staan. Dus we hadden chance.
Onze laatste avond met 4, want Anke en Chloe vertrokken de volgende morgen naar Queensland. Hun tijd is iets beperkter dan die van ons, dus ze wilden zo veel mogelijk doorrijden om dan nog te kunnen genieten van de oostkust opweg naar Sydney.
Toen Katleen en ik dan 's morgens vroeg weer vertrokken was het nog eens een knuffel voor de komende maanden misschien wel een half jaar voor mijn zusje. We moeten nog een beetje zien hoe lang we blijven, maar we zijn zeker volgende maand nog niet terug hoor :) Daar scheidden onze wegen dus weer.
Wij wandelden die dag nog een beetje langs Uluru en leerden nog wat meer over de aboriginals. In de namiddag vertrokken we naar Alice Springs. Na een paar honderd km kwamen we daar tegen de avond aan. Hier hadden we bij het opwarmen van onze lasagne een het microgolf probleem, maar daar heb ik vorige keer al over verteld, dus dat bespaar ik jullie hier hoor, wees gerust.
Uiteindelijk hebben ze die microgolf de volgende dag 5 minuutjes getest en besloten dat er niets aan was. Wij hebben de geur, de smoor en de oververhitting ervaren (na 8 min weliswaar), dus we gebruiken hem niet meer tot de dag dat we de auto binnen doen. Dan kunnen ze de brokken zelf lijmen hoor. We koken onze patatjes wel gewoon op het vuur :)
We deden in Alice Springs nog een workshop didjeridoo. Katleen is er aardig mee weg en ik heb besloten om het bij saxofoon te houden. Ik bak er echt niets van, maar ja, ieder zijn ding zeker?
Tegen de avond vertrokken we naar Ormiston ten westen van Alice Springs om nog een paar mooie parken te bezoeken. We sliepen weer in the middle of nowhere, om de volgende dag weer te ontdekken hoeveel mooie plekjes er verscholen liggen. Gelukkig zijn die plekjes telkens aangegeven met wegwijzers! Anders zouden we de helft niet vinden! Toen we op een uitkijkpunt stonden leken we even de prooi van zo'n grote adelaar te zijn... Hij zweefde een beetje verder en plots koos hij onze kant. Hij kwam op een paar meter van ons vliegen om ons eens goed te bekijken. We stonden klaar om weg te duiken, maar we waren ongelofelijk blij dat het beestje zich nog bedacht en ergens anders op zoek ging. Het zijn fascinerende beestjes, maar oog in oog staan ergens op een berg deed toch vreemd :) We hadden de kans om een super foto te trekken van dat beest, maar door duikbeweging en andere omstandigheden hebben we dus vooral lucht, takken en een stukje vleugel :)
We genoten verder nog van de verschillende Gorges, Gaps en andere mooie plaatsen. Bij Simpson Gap zagen we voor het eerst rockwallaby's, niet veel verschil met de rest van de springende beestenbende hier, maar wel grappig om ze op een steile helling tussen de rotsen te zien springen. Natuurlijk beginnen dan de gesprekken op gang te komen en zo raakten we aan de klap met een Aussie dame die grote fan bleek te zijn van onzen Helmut begot! Helmut Lotti is dus all over the world he! Andre Rieu ook trouwens :)
Na al het moois gingen we terug naar Alice Springs om nog het een en ander te regelen en we vertrokken in de late namiddag weer richting Adelaide. 's Avonds sliepen we op een outbackterrein bij een tankstation. We maakten nog een vuurtje buiten en genoten van onze voorlaatste avond in de outback. Zo'n vuurtje kan deugd doen als het 's avonds af koelt daar! Het waren zowat de koudste nachten na die ene nacht toen we in NZ met ijs op onze tent wakker werden.
Onze roadtrips waren zeer afwisselend met muziek, zang en spelletjes, want onze aansteker in de auto, die de batterij voor de ipod had moeten opladen, was stuk en kon niet direct gemaakt worden. Maar het was gezellig! We kennen weer liedjes in verschillende talen enzo, allee we konden ons wel bezig houden.
De trip ging terug langs Coober Pedy en dan van Port Augusta naar Parachilna. In Parachilna zijn we nog eens gaan eten. Dat deed ook wel deugd. Gewoon aanschuiven en genieten van wat er op ons bord verscheen. Hier aten we voor het eerst kangoeroe, emu en kameel. Eigenlijk allemaal best wel lekker! Zo eens genen afwas hoeven doen en dan rustig avondje... Zaaaaaalig!
's Morgens ging onze weg richting Flinders Range NP. Normaal moesten we terug langs Parachilna, maar we verkozen de unsealed road door het park. Die was in zeer goede staat en veel korter dan rond te rijden. En weer een leuke roadtrip! Tja, we krijgen er blijkbaar niet genoeg van!!!
We hebben al wel een aantal keren serieus moeten remmen voor overspringend wild, maar zagen het altijd op tijd. Bij een tankstation kwamen we een vrouw tegen die minder geluk had gehad. Ze had de eerste gezien, de tweede ook, maar die derde kwam ineens heel onverwacht en het is zoals gezegd wordt... Uw auto kan er van af zien! Ze had er serieus wat schade aan. Dus aan iedereen die naar kangoeroeland komt, wees voorzichtig!
Ondertussen zitten we sinds gisteren weer in Adelaide. Morgen nemen we afscheid van onze Mike en hebben we geen huis meer... Snifsnif... MAAR... We hebben de trein naar Perth geboekt voor donderdag en zaterdag komen we daar aan! Dan kunnen we terug beginnen zoeken naar iets om te wonen, want met ons klein tentje komen we er niet ;)
Soit, ik ga jullie nog maar eens laten. Geniet van de foto's en volgende update zal vanuit Perth zijn!
Heel veel groetjes van ons 2!
x
maandag 7 juli 2008
G'day from Alice Springs!
Dag iedereen
We willen jullie alvast even laten weten dat we al in Alice Springs zijn aangekomen. Gisteren morgen zaten we nog in Uluru resort en van daar zijn Anke en Chloe vroeger vertrokken. Zij zijn hier vanmorgen doorgereden richting Queensland. Ze gaan vandaag veeeeel kilometers afleggen en de Devils Marbles en andere bezienswaardigheden bewonderen. Van hier gaan wij weer richting Adelaide, dus die dingen gaan wij niet bezichtigen. Hopelijk kunnen we daar toch achteraf een beetje van meegenieten bij het bekijken van hun foto's.
Alleszins gaan wij vandaag een beetje didjeridoo leren spelen en achteraf nog het 1 en ander hier in de buurt bezien (in de buurt is hier binnen een straal van 150 kilometer). Dan nog even Alice Springs verder verkennen en terug richting Adelaide. Van hier tot in Adelaide is nog zo'n 1540 kilometer.
Nu zitten we nog maar eens bij een Maui, Britz,... filiaal, want gisteren was het even spannend toen we onze microgolf voor de eerste keer gebruikten. Het stonk een beetje naar plastiek, maar het is een nieuwe microgolf, dus gaven we het een paar minuutjes voor we ons zorgen maakten. Achteraf bekeken geen goed idee, want plots kwam er smoor uit de kast (ingebouwd toestel uiteraard). We trokken maar snel de stroom uit om eventuele kortsluiting nog meer kans te geven en begonnen de kast uit te breken... Want tja, een brandje zouden we toch niet echt apprecieren in ons huis. ;) Uiteraard zit zo'n ding veel te goed ingevezen en zo, dus konden we niet aan de achterkant. Gelukkig stopte het met smoren en zochten we een nieuwe manier om de stroom in de auto te krijgen zonder langs de algemene stroomlijn te moeten gaan. Chanceke dat we een beetje handig zijn en dat Katleen een beetje last heeft van beroepsmisvorming en een beetje gereedschap bij heeft ;)
Ze zijn het nu hopelijk aan het fixen en we hebben ineens gevraagd om de andere kleine mankementjes na te kijken. Anders zouden we de komende ritten grotendeels zonder muziek moeten doorbrengen. Radio heb je niet in the middle of nowhere en ipod is na een paar uurtjes ook telkens plat. Gelukkig konden we cd's van Anke lenen tot hier en ons zangtalent boven halen (ahum) maar dat talent is net zoals de stembanden niet veel meer waard na zo'n 1700 kilometer!
Soit, jullie weten weer een beetje waar we mee bezig zijn en onze auto is bijna klaar, dus we zijn er mee weg.
Groetjes van ons 2. x
We willen jullie alvast even laten weten dat we al in Alice Springs zijn aangekomen. Gisteren morgen zaten we nog in Uluru resort en van daar zijn Anke en Chloe vroeger vertrokken. Zij zijn hier vanmorgen doorgereden richting Queensland. Ze gaan vandaag veeeeel kilometers afleggen en de Devils Marbles en andere bezienswaardigheden bewonderen. Van hier gaan wij weer richting Adelaide, dus die dingen gaan wij niet bezichtigen. Hopelijk kunnen we daar toch achteraf een beetje van meegenieten bij het bekijken van hun foto's.
Alleszins gaan wij vandaag een beetje didjeridoo leren spelen en achteraf nog het 1 en ander hier in de buurt bezien (in de buurt is hier binnen een straal van 150 kilometer). Dan nog even Alice Springs verder verkennen en terug richting Adelaide. Van hier tot in Adelaide is nog zo'n 1540 kilometer.
Nu zitten we nog maar eens bij een Maui, Britz,... filiaal, want gisteren was het even spannend toen we onze microgolf voor de eerste keer gebruikten. Het stonk een beetje naar plastiek, maar het is een nieuwe microgolf, dus gaven we het een paar minuutjes voor we ons zorgen maakten. Achteraf bekeken geen goed idee, want plots kwam er smoor uit de kast (ingebouwd toestel uiteraard). We trokken maar snel de stroom uit om eventuele kortsluiting nog meer kans te geven en begonnen de kast uit te breken... Want tja, een brandje zouden we toch niet echt apprecieren in ons huis. ;) Uiteraard zit zo'n ding veel te goed ingevezen en zo, dus konden we niet aan de achterkant. Gelukkig stopte het met smoren en zochten we een nieuwe manier om de stroom in de auto te krijgen zonder langs de algemene stroomlijn te moeten gaan. Chanceke dat we een beetje handig zijn en dat Katleen een beetje last heeft van beroepsmisvorming en een beetje gereedschap bij heeft ;)
Ze zijn het nu hopelijk aan het fixen en we hebben ineens gevraagd om de andere kleine mankementjes na te kijken. Anders zouden we de komende ritten grotendeels zonder muziek moeten doorbrengen. Radio heb je niet in the middle of nowhere en ipod is na een paar uurtjes ook telkens plat. Gelukkig konden we cd's van Anke lenen tot hier en ons zangtalent boven halen (ahum) maar dat talent is net zoals de stembanden niet veel meer waard na zo'n 1700 kilometer!
Soit, jullie weten weer een beetje waar we mee bezig zijn en onze auto is bijna klaar, dus we zijn er mee weg.
Groetjes van ons 2. x
zondag 29 juni 2008
We zijn in Adelaide!
Jaja, we zijn er nog eens om te bloggen...
Toen we in Burnie waren was ons plan om bij Alana in Melbourne nog eens even te bloggen en de foto's op de site te plaatsen, maar helaas is dit tot vandaag niet gelukt.
We proberen vandaag al een beetje bij te benen met ons verhaal en hopelijk lukken de foto's deze keer ook terug.
Allee, dus we keren even terug in de tijd voor ons verhaal en gaan terug naar Tasmanie.
Na onze laatste update hadden we nog even pech met het weer. Het regende hele nachten en dat was niet goed voor ons humeur, dus omdat het bleef regenen hebben we toen besloten om er rustige dagen van te maken. Uitslapen, voor zover dat kon en een filmpje kijken, een pooltje doen,... even niet aan reizen denken en ons ontspannen :), jaja reizen is ook wel heel vermoeiend hoor! We zaten op een camping dicht bij de kust en in het infocenter wist er iemand ons te vertellen dat je s'avonds de pinguins uit het water kan zien komen. We hebben ons dan maar eens aan het water gezet, want op Philip Island vonden we de pinguins echt wel leuk om zien, dus hoopten we ze nog eens te kunnen bekijken. We zaten amper 10 minuten en de eersten kwamen al te voorschijn. Het waren er niet zo veel als de vorige keer, maar het was wel de moeite om hiervoor nog eens een avondje in de kou te zitten.
Toen het ook de volgende morgen regende besloot ik om mijn regenjas en regenbroek aan te trekken en onzen Bruce eens een goede wasbeurt te geven. Want in plaats van wit zag hij rood-bruin, niet echt een zicht, dus een beetje (regen)water en zeep deden wonderen! In de namiddag reden we dan weer richting haven, want s'avonds hadden we onze overzet naar Melbourne. We kochten onderweg nog eens een frans brood en genoten s'avonds van een lekker smoske met een krokante korst!!! Zaaaalig, want sinds januari hebben we voornamelijk sponsbrood gegeten, want dat is hier het gewone brood. Wij noemen dat toastbrood in Belgie en we hebben daar echt wel onze redenen voor! Dan weer de boot op en de woelige zee tegemoed. Ik heb ondertussen al ondervonden dat ik per overzet zeker 1 keer heel blij ben dat we er zijn. Het was dus weer de moeite.
Vroeg aangekomen in Melbourne gingen we op zoek naar het huisje van Alana en haar broer, want die waren ondertussen verhuisd. Na een kleine zoektocht en hulp van de mannen van de vuilkar vonden we de juiste straat. Ze wonen nu in een doodlopend straatje, dat weinig mensen in de buurt weten zijn :) .
We werden verwelkomd met een lekker ontbijtje en deden onze verhalen van de voorbije 2 weken. Het was vrijdag de 13e toen we weer bij Alana aankwamen en naar gewoonten van vrienden in Belgie hebben we er ineens een pannenkoekenfeestje van gemaakt. We keken nog wat tv, speelden een paar spelletjes op de play station en hielden het rustig voor de rest, want onze nacht op de boot was er 1 van weinig slaap.
Zaterdag hielden we een BBQ, want Clint (broer Alana) had enkele vrienden uitgenodigd om eens naar hun nieuwe woonst te komen kijken. Het werd een gezellige dag en we leerden weer wat typische Aussie-taal en gewoonten bij :) .
Verder gingen we nog shoppen voor broeken en t-shirts, deden we nog eens een wasje en zorgden we ervoor dat we weer de baan op konden. We gingen nog eens lekker uit eten met Alana en de volgende dag namen we afscheid en begonnen we aan onze trip richting Adelaide.
Onze eerste stop was een Geelong, een stadje aan de kust, waar we nog eens gingen bloggen. Alana had een adres opgezocht voor een internetcafe, maar dit bleek er niet meer te zijn. Dus in het infocenter vroegen we waar we terecht konden, maar toen we gingen kijken was ook deze gelegenheid verdwenen. Op de deur hing een adres voor een gamezone, dus trokken we daar dan maar naartoe. Het was daar een beetje vies en behoorlijk donker en we konden onze foto's niet uploaden. Hier bleven we dus niet langer dan de tijd die we nodig hadden om onze mail even te checken en onze auto voor de eerste 2 weken van juli te regelen. Het was er echt alles behalve aangenaam, zeker voor mensen waarvan het reukorgaan nog goed tot zeer goed werkt... Volgens mij behoren wij tot die groep, dus we bleven echt niet te lang.
Na onze 'leuke' internetervaring gingen we een luchtje scheppen op het strand waar zich over de hele kustlijn rond Geelong een kunstproject bevindt. Het staat er vol beelden die de geschiedenis van de streek vertellen. Het is een leuke manier om de mensen iets bij te brengen, maar na een uurtje hadden we het wel gezien, dus reden we verder...
s'Avonds kwamen we aan in Anglesea. Dit dorp bevindt zich ook aan de kust dicht bij Bells Beach, dit is een strand waar surfkampioenschappen gehouden worden. Grote golven, maar weinig surfers natuurlijk... Het is hier dan ook winter! We vonden hier een camping met een verwarmd binnen zwembad. We bleven hier 2 nachten dus 2 dagen op rij waren we 's morgens vroeg behoorlijk actief en het deed deugd!
Ons pad vervolgde via 'The Great Ocean Road' en GREAT it is!!! We gingen langs enkele lookouts en ja het was weer de moeite. Van Bells Beach reden we richting Lorne, waar we iets na de middag aankwamen. Anke had al enkele dagen last van keelpijn/grieperigheid en vandaag had ze blijkbaar de top bereikt. Ze zat maar ziek te wezen in de auto. We besloten om dan maar ineens een campplaats te zoeken, zodat zij in haar bed kon kruipen om een beetje terug op kracht te komen. Ook toen was het weer niet wauw, dus besloten Katleen en ik om een dagje film te kijken. Lekker gezellig in onzen homecinema terwijl het buiten regende en waaide. Zaaaaaalig.
De volgende ochtend was Anke er weer een beetje bovenop, dus zetten we onze weg verder. We bezochten de Erskine Falls, water dat van 30 meter hoog naar beneden stort. We zijn even tot beneden gewandeld en terug naar boven. Met al die trappen hadden we toch weer onze activiteit van de dag gehad, want de rest van de dag gingen we vooral doorrijden en af en toe eens een lookout doen. Bij 1 van onze stops ontmoetten we een koppel uit Nieuw Zeeland. Zij wisten ons te vertellen dat er een 10-tal km verder koala's in het bos naast de baan zaten, dus ja na een tijdje stonden we naast de baan naar koala's te zoeken... We zagen er eerst 1, een beetje verder een 2e, dan een 3e,... Bij de 5e dachten we dat we ze wel gevonden hadden en we wel geluk hadden om die beestjes ne keer in het wild bezig te zien. Maar dan zagen we ook een 6e, een 7e, ... Uiteindelijk kwamen we tot 13 of 14 van die schattige beertjes. Weer een leuke ervaring. Toen we terug naar onze auto gingen werd ons duidelijk dat de roadsigns met koala's even veel belang hebben als die van de kangoeroes. Want er kroop er 1 een paar meter verder plots over de baan. Ze zijn dus toch actiever dan we dachten, zij gaan soms ook voor de lange afstand.
We reden die avond alvast verder naar 'The 12 apostels'. Dit zijn rotsen die vroeger 1 geheel vormden met de kust, maar ondertussen door erosie een eigen bestaan leiden. Kijk maar even in ons album (als we het er op krijgen). Tegen dat de zon onder ging waren we daar, dus we hebben nog een glimps kunnen opvangen van dit prachtige staaltje natuur. We zagen ook beneden op het strand een paar 100 pinguins aan wal komen. Ze weten waar ze moeten zijn die beestjes.
De 12 apostelen hadden we niet in hun volle glorie gezien, dus de volgende ochtend waren we weer van de partij. Verder stopten we die dag bij elke lookout die we tegen kwamen en we zagen echt nog veel mooie dingen. Loch Ard Gorge, London Bridge,... Maar hier laat ik de foto's weer voor zich spreken.
's Avonds kwamen we aan in Warnambool. Dit stadje staat bekend voor zijn whale watchplatform. We gingen eens horen in het visitor center en de kans was groot dat we de volgende dag walvissen konden zien. Er was namelijk 13 dagen geleden een kalf geboren en dan blijft de moeder met haar jong een tijd dicht bij de kust. Dus raad maar wat onze bezigheid de volgende dag was! Maar eerst genoten we 's avonds nog van een broebelbadje en een zwemke en daarna van een heerlijke pizza!
Uiteraard stonden wij in de koude wind te staren naar het water in de hoop dat er zo'n megavis zou passeren. Na een lange tijd turen in het niets besloten we boodschappen te gaan doen en een andere keer terug te komen. Enkele uurtjes later besloten we terug te keren en deze keer hadden we meer geluk. We zagen moeder walvis en jong behoorlijk dicht bij de kust zwemmen. Wetende dat een jong van 2 weken al tot 6m lang is en een volwassen walvis tot 16m, was het niet moeilijk om ze met het blote oog te zien.
Ondertussen zijn we nog in Mt Eccles NP geweest waar we een wandeling op de rand van de krater van de vulkaan deden. Er heeft zich in de vulkaan een meer gevormd en is het een mooie groene omgeving geworden. Ook hier zagen we nog enkele koala's, die beestjes zijn leuk om bezig te zien.
Ook The Grampians is geen onbekend gebied meer voor ons. Dit NP is ook weer suuuper mooi. De eerste dag hadden we een beetje pech met het weer en was er veel mist, maar de lookouts die we dan deden hebben we nog eens terug gedaan bij zonnig weer. WAUW is alles wat ik over The Grampians neer schrijf, je ziet vanzelf waarom als je de foto's ziet. Hierbij even de benamingen van de lookouts en wandelingen, zodat jullie weten wat tot The Grampians behoort. Boroka lookout, Reeds lookout, The Balconies, Mc Kenzie Falls, Zumstein, Nga... (moet ik nog eens bezien), Brambuk, Sundial Peak, Delleys Dell, Grand Canyon, Pinnacle. Ik denk dat we dan de voornaamste dingen gehad hebben.
Verder passeerden we nog eens in Hamilton, het is dus niet enkel Kimberley die daar heen gaat, ik denk alleen dat de ene Hamilton de andere niet is. We reden door Kingston, waar we de giant lobster tegen kwamen. (ze was in inches en feet uitgetekend en in meters en cm uitgewerkt) Is dus 3x zo groot dan voorzien was :) Zet dat beest maar eens voor uw deur!
s'Avonds reden we naar Coorong NP. Onderweg zagen we iets over de weg lopen. Het bleek een echidna te zijn. Die hebben we dus ook eens in het wild gezien. Toen we 's avonds nog even de streek gingen verkennen zat er plots een wombat, een hele lichte, eens iets anders dan die van in Ballarat.
De volgende dag deden we het rustig aan 's morgens, want het was geen 300 km meer om tot in Adelaide te geraken. Maandag morgen heel vroeg opgestaan, want Chloe kwam aan op de luchthaven. Dus vanaf nu reizen we nog enkele dagen met 4 samen tot Anke en Chloe naar het noorden vertrekken. Dan scheiden onze wegen en reizen Katleen en ik alleen verder. Het plan is om de trein van Adelaide naar Perth te nemen en ons daar dan een 2-3 maanden te settelen en eens te werken zoals normale mensen doen...
Voor diegenen die tot hier gelezen hebben, nen dikke proficiat, want het was weer ne serieuzen boterham. Ik denk dat ik zelf al halverwege zou afgehaakt zijn. ;)
Heel veel groetjes van ons 3, die ondertussen met 4 zijn voor heel even.
Daaaaag!
Toen we in Burnie waren was ons plan om bij Alana in Melbourne nog eens even te bloggen en de foto's op de site te plaatsen, maar helaas is dit tot vandaag niet gelukt.
We proberen vandaag al een beetje bij te benen met ons verhaal en hopelijk lukken de foto's deze keer ook terug.
Allee, dus we keren even terug in de tijd voor ons verhaal en gaan terug naar Tasmanie.
Na onze laatste update hadden we nog even pech met het weer. Het regende hele nachten en dat was niet goed voor ons humeur, dus omdat het bleef regenen hebben we toen besloten om er rustige dagen van te maken. Uitslapen, voor zover dat kon en een filmpje kijken, een pooltje doen,... even niet aan reizen denken en ons ontspannen :), jaja reizen is ook wel heel vermoeiend hoor! We zaten op een camping dicht bij de kust en in het infocenter wist er iemand ons te vertellen dat je s'avonds de pinguins uit het water kan zien komen. We hebben ons dan maar eens aan het water gezet, want op Philip Island vonden we de pinguins echt wel leuk om zien, dus hoopten we ze nog eens te kunnen bekijken. We zaten amper 10 minuten en de eersten kwamen al te voorschijn. Het waren er niet zo veel als de vorige keer, maar het was wel de moeite om hiervoor nog eens een avondje in de kou te zitten.
Toen het ook de volgende morgen regende besloot ik om mijn regenjas en regenbroek aan te trekken en onzen Bruce eens een goede wasbeurt te geven. Want in plaats van wit zag hij rood-bruin, niet echt een zicht, dus een beetje (regen)water en zeep deden wonderen! In de namiddag reden we dan weer richting haven, want s'avonds hadden we onze overzet naar Melbourne. We kochten onderweg nog eens een frans brood en genoten s'avonds van een lekker smoske met een krokante korst!!! Zaaaalig, want sinds januari hebben we voornamelijk sponsbrood gegeten, want dat is hier het gewone brood. Wij noemen dat toastbrood in Belgie en we hebben daar echt wel onze redenen voor! Dan weer de boot op en de woelige zee tegemoed. Ik heb ondertussen al ondervonden dat ik per overzet zeker 1 keer heel blij ben dat we er zijn. Het was dus weer de moeite.
Vroeg aangekomen in Melbourne gingen we op zoek naar het huisje van Alana en haar broer, want die waren ondertussen verhuisd. Na een kleine zoektocht en hulp van de mannen van de vuilkar vonden we de juiste straat. Ze wonen nu in een doodlopend straatje, dat weinig mensen in de buurt weten zijn :) .
We werden verwelkomd met een lekker ontbijtje en deden onze verhalen van de voorbije 2 weken. Het was vrijdag de 13e toen we weer bij Alana aankwamen en naar gewoonten van vrienden in Belgie hebben we er ineens een pannenkoekenfeestje van gemaakt. We keken nog wat tv, speelden een paar spelletjes op de play station en hielden het rustig voor de rest, want onze nacht op de boot was er 1 van weinig slaap.
Zaterdag hielden we een BBQ, want Clint (broer Alana) had enkele vrienden uitgenodigd om eens naar hun nieuwe woonst te komen kijken. Het werd een gezellige dag en we leerden weer wat typische Aussie-taal en gewoonten bij :) .
Verder gingen we nog shoppen voor broeken en t-shirts, deden we nog eens een wasje en zorgden we ervoor dat we weer de baan op konden. We gingen nog eens lekker uit eten met Alana en de volgende dag namen we afscheid en begonnen we aan onze trip richting Adelaide.
Onze eerste stop was een Geelong, een stadje aan de kust, waar we nog eens gingen bloggen. Alana had een adres opgezocht voor een internetcafe, maar dit bleek er niet meer te zijn. Dus in het infocenter vroegen we waar we terecht konden, maar toen we gingen kijken was ook deze gelegenheid verdwenen. Op de deur hing een adres voor een gamezone, dus trokken we daar dan maar naartoe. Het was daar een beetje vies en behoorlijk donker en we konden onze foto's niet uploaden. Hier bleven we dus niet langer dan de tijd die we nodig hadden om onze mail even te checken en onze auto voor de eerste 2 weken van juli te regelen. Het was er echt alles behalve aangenaam, zeker voor mensen waarvan het reukorgaan nog goed tot zeer goed werkt... Volgens mij behoren wij tot die groep, dus we bleven echt niet te lang.
Na onze 'leuke' internetervaring gingen we een luchtje scheppen op het strand waar zich over de hele kustlijn rond Geelong een kunstproject bevindt. Het staat er vol beelden die de geschiedenis van de streek vertellen. Het is een leuke manier om de mensen iets bij te brengen, maar na een uurtje hadden we het wel gezien, dus reden we verder...
s'Avonds kwamen we aan in Anglesea. Dit dorp bevindt zich ook aan de kust dicht bij Bells Beach, dit is een strand waar surfkampioenschappen gehouden worden. Grote golven, maar weinig surfers natuurlijk... Het is hier dan ook winter! We vonden hier een camping met een verwarmd binnen zwembad. We bleven hier 2 nachten dus 2 dagen op rij waren we 's morgens vroeg behoorlijk actief en het deed deugd!
Ons pad vervolgde via 'The Great Ocean Road' en GREAT it is!!! We gingen langs enkele lookouts en ja het was weer de moeite. Van Bells Beach reden we richting Lorne, waar we iets na de middag aankwamen. Anke had al enkele dagen last van keelpijn/grieperigheid en vandaag had ze blijkbaar de top bereikt. Ze zat maar ziek te wezen in de auto. We besloten om dan maar ineens een campplaats te zoeken, zodat zij in haar bed kon kruipen om een beetje terug op kracht te komen. Ook toen was het weer niet wauw, dus besloten Katleen en ik om een dagje film te kijken. Lekker gezellig in onzen homecinema terwijl het buiten regende en waaide. Zaaaaaalig.
De volgende ochtend was Anke er weer een beetje bovenop, dus zetten we onze weg verder. We bezochten de Erskine Falls, water dat van 30 meter hoog naar beneden stort. We zijn even tot beneden gewandeld en terug naar boven. Met al die trappen hadden we toch weer onze activiteit van de dag gehad, want de rest van de dag gingen we vooral doorrijden en af en toe eens een lookout doen. Bij 1 van onze stops ontmoetten we een koppel uit Nieuw Zeeland. Zij wisten ons te vertellen dat er een 10-tal km verder koala's in het bos naast de baan zaten, dus ja na een tijdje stonden we naast de baan naar koala's te zoeken... We zagen er eerst 1, een beetje verder een 2e, dan een 3e,... Bij de 5e dachten we dat we ze wel gevonden hadden en we wel geluk hadden om die beestjes ne keer in het wild bezig te zien. Maar dan zagen we ook een 6e, een 7e, ... Uiteindelijk kwamen we tot 13 of 14 van die schattige beertjes. Weer een leuke ervaring. Toen we terug naar onze auto gingen werd ons duidelijk dat de roadsigns met koala's even veel belang hebben als die van de kangoeroes. Want er kroop er 1 een paar meter verder plots over de baan. Ze zijn dus toch actiever dan we dachten, zij gaan soms ook voor de lange afstand.
We reden die avond alvast verder naar 'The 12 apostels'. Dit zijn rotsen die vroeger 1 geheel vormden met de kust, maar ondertussen door erosie een eigen bestaan leiden. Kijk maar even in ons album (als we het er op krijgen). Tegen dat de zon onder ging waren we daar, dus we hebben nog een glimps kunnen opvangen van dit prachtige staaltje natuur. We zagen ook beneden op het strand een paar 100 pinguins aan wal komen. Ze weten waar ze moeten zijn die beestjes.
De 12 apostelen hadden we niet in hun volle glorie gezien, dus de volgende ochtend waren we weer van de partij. Verder stopten we die dag bij elke lookout die we tegen kwamen en we zagen echt nog veel mooie dingen. Loch Ard Gorge, London Bridge,... Maar hier laat ik de foto's weer voor zich spreken.
's Avonds kwamen we aan in Warnambool. Dit stadje staat bekend voor zijn whale watchplatform. We gingen eens horen in het visitor center en de kans was groot dat we de volgende dag walvissen konden zien. Er was namelijk 13 dagen geleden een kalf geboren en dan blijft de moeder met haar jong een tijd dicht bij de kust. Dus raad maar wat onze bezigheid de volgende dag was! Maar eerst genoten we 's avonds nog van een broebelbadje en een zwemke en daarna van een heerlijke pizza!
Uiteraard stonden wij in de koude wind te staren naar het water in de hoop dat er zo'n megavis zou passeren. Na een lange tijd turen in het niets besloten we boodschappen te gaan doen en een andere keer terug te komen. Enkele uurtjes later besloten we terug te keren en deze keer hadden we meer geluk. We zagen moeder walvis en jong behoorlijk dicht bij de kust zwemmen. Wetende dat een jong van 2 weken al tot 6m lang is en een volwassen walvis tot 16m, was het niet moeilijk om ze met het blote oog te zien.
Ondertussen zijn we nog in Mt Eccles NP geweest waar we een wandeling op de rand van de krater van de vulkaan deden. Er heeft zich in de vulkaan een meer gevormd en is het een mooie groene omgeving geworden. Ook hier zagen we nog enkele koala's, die beestjes zijn leuk om bezig te zien.
Ook The Grampians is geen onbekend gebied meer voor ons. Dit NP is ook weer suuuper mooi. De eerste dag hadden we een beetje pech met het weer en was er veel mist, maar de lookouts die we dan deden hebben we nog eens terug gedaan bij zonnig weer. WAUW is alles wat ik over The Grampians neer schrijf, je ziet vanzelf waarom als je de foto's ziet. Hierbij even de benamingen van de lookouts en wandelingen, zodat jullie weten wat tot The Grampians behoort. Boroka lookout, Reeds lookout, The Balconies, Mc Kenzie Falls, Zumstein, Nga... (moet ik nog eens bezien), Brambuk, Sundial Peak, Delleys Dell, Grand Canyon, Pinnacle. Ik denk dat we dan de voornaamste dingen gehad hebben.
Verder passeerden we nog eens in Hamilton, het is dus niet enkel Kimberley die daar heen gaat, ik denk alleen dat de ene Hamilton de andere niet is. We reden door Kingston, waar we de giant lobster tegen kwamen. (ze was in inches en feet uitgetekend en in meters en cm uitgewerkt) Is dus 3x zo groot dan voorzien was :) Zet dat beest maar eens voor uw deur!
s'Avonds reden we naar Coorong NP. Onderweg zagen we iets over de weg lopen. Het bleek een echidna te zijn. Die hebben we dus ook eens in het wild gezien. Toen we 's avonds nog even de streek gingen verkennen zat er plots een wombat, een hele lichte, eens iets anders dan die van in Ballarat.
De volgende dag deden we het rustig aan 's morgens, want het was geen 300 km meer om tot in Adelaide te geraken. Maandag morgen heel vroeg opgestaan, want Chloe kwam aan op de luchthaven. Dus vanaf nu reizen we nog enkele dagen met 4 samen tot Anke en Chloe naar het noorden vertrekken. Dan scheiden onze wegen en reizen Katleen en ik alleen verder. Het plan is om de trein van Adelaide naar Perth te nemen en ons daar dan een 2-3 maanden te settelen en eens te werken zoals normale mensen doen...
Voor diegenen die tot hier gelezen hebben, nen dikke proficiat, want het was weer ne serieuzen boterham. Ik denk dat ik zelf al halverwege zou afgehaakt zijn. ;)
Heel veel groetjes van ons 3, die ondertussen met 4 zijn voor heel even.
Daaaaag!
dinsdag 10 juni 2008
News from NZ
Yes, I am still here!
And no, I have not got married.
And I can not send you a picture of the boyfriend because their ain`t one.
But thanks for the interest.
So, what has little old me been up to?
Wel, there is not so much to do on the farm now Eric is back in action and winter is here.So I have been having adventures of a different kind.
First and most importantly, I walked the Tongariro Crossing!
It may not sound that big of a deal to most, but every kiwi would gaze in amasement. (wel nearly)The Tongariro crossing is a 7 to 8 hour walk across a national park. Walking along the foot of a volcano (a.k.a Mount Doom, for us LOTR fans). Apparently it last burped in 2001 and errupted in 1995. Not to worry, it behaved while I was there! Every year people die walking this track. Because, to be hounest, it can be dangerous if you are not experienced, like me. lol.
No, people do die every season, I was just lucky the weather was good. But as you can imagine, it is quite an experience.
I have also painted the hut. This is a `little` cabin in the bush that the Walkers have built as a holliday house. The whole family has helped to build it, and their friends too.
And I have painted the outside. Green, to blend in.
It has taken me a while, but now I am proud to say,
That I am sick of green.
Native bush or not. I would have begun to put orange spots all over it. If I had my way.To make it really blend in I am going for brown on the windows.
We hope, the food (a dear) will actually run in to the cabin. and knock itself out.
Saves going though all the hastle of hunting!
So, what else,.. Ah yes I went to Hamilton. I stayed with Yvonne`s sister and her husband. Robin and Brian.
It was a Nice weekend, we did a lot of shopping. Big city, could not resist. Main attraction was `grandmothers garden` a quilt shop.
Yes, I have turned into one of them.
I even go to quilt club now.
Hey, do not laugh I live in Taumarunui and theirfore have to blend in!
It took me 4 hours to get to Hamilton, and I did not get lost once. I know some of you will be verry proud of me!
Even better, I am in Wellington this week and never got lost getting here either!I am getting quite attached to the beast. My trusty new old banger.
Next weekend I am of to Auckland. Going to watch the All Blacks play against England.
Really, really looking forward to that!
That, of course is the real reason that I am single. I have saved myself!
As you can tell, I am having lots of fun.
As I am too thick to work out how to put the pictures on the blog, you will have to wait untill I see you next. Sorry. Up to now, We have 4 dvd`s full of pictures. So be warned, you will get bored!
Hope everyone is well!
Lots of love
Kimberley
And no, I have not got married.
And I can not send you a picture of the boyfriend because their ain`t one.
But thanks for the interest.
So, what has little old me been up to?
Wel, there is not so much to do on the farm now Eric is back in action and winter is here.So I have been having adventures of a different kind.
First and most importantly, I walked the Tongariro Crossing!
It may not sound that big of a deal to most, but every kiwi would gaze in amasement. (wel nearly)The Tongariro crossing is a 7 to 8 hour walk across a national park. Walking along the foot of a volcano (a.k.a Mount Doom, for us LOTR fans). Apparently it last burped in 2001 and errupted in 1995. Not to worry, it behaved while I was there! Every year people die walking this track. Because, to be hounest, it can be dangerous if you are not experienced, like me. lol.
No, people do die every season, I was just lucky the weather was good. But as you can imagine, it is quite an experience.
I have also painted the hut. This is a `little` cabin in the bush that the Walkers have built as a holliday house. The whole family has helped to build it, and their friends too.
And I have painted the outside. Green, to blend in.
It has taken me a while, but now I am proud to say,
That I am sick of green.
Native bush or not. I would have begun to put orange spots all over it. If I had my way.To make it really blend in I am going for brown on the windows.
We hope, the food (a dear) will actually run in to the cabin. and knock itself out.
Saves going though all the hastle of hunting!
So, what else,.. Ah yes I went to Hamilton. I stayed with Yvonne`s sister and her husband. Robin and Brian.
It was a Nice weekend, we did a lot of shopping. Big city, could not resist. Main attraction was `grandmothers garden` a quilt shop.
Yes, I have turned into one of them.
I even go to quilt club now.
Hey, do not laugh I live in Taumarunui and theirfore have to blend in!
It took me 4 hours to get to Hamilton, and I did not get lost once. I know some of you will be verry proud of me!
Even better, I am in Wellington this week and never got lost getting here either!I am getting quite attached to the beast. My trusty new old banger.
Next weekend I am of to Auckland. Going to watch the All Blacks play against England.
Really, really looking forward to that!
That, of course is the real reason that I am single. I have saved myself!
As you can tell, I am having lots of fun.
As I am too thick to work out how to put the pictures on the blog, you will have to wait untill I see you next. Sorry. Up to now, We have 4 dvd`s full of pictures. So be warned, you will get bored!
Hope everyone is well!
Lots of love
Kimberley
Nog geen week later...
Jaja ook hier kan het al eens miezerig weer zijn, dus nemen we nog eens even de tijd om te bloggen.
Toen we in Hobart vertrokken gingen we even een kijkje nemen op 7 mile beach. We konden hier heel de baai afwandelen, maar hielden het bij een kijkje, want onze tijd op Tasmanie begon te korten. Het was weer 1 van die prachtige stranden waar je eens bij kan wegdromen... Hmmmmm... Het waren serieuze hoge golven in vergelijking met wat we tot hiertoe zagen, dus we hebben daar wel een tijdje naar staan kijken. Wie weet leren we hier nog surfen, want het begint een beetje te kriebelen, met al die stranden hier en als je iedereen hier op zo'n bord tekeer ziet gaan, dan is dat misschien toch wel eens een sport die we willen uitproberen. Maar dat zal dan toch zijn voor als het terug warmer wordt.
We bekeken Hobart nog vanop verschillende lookouts en maak bij de foto's zelf maar de vergelijking met onze grootsteden. :-) Het was mooi weer die dag, dus we konden veel zien en het was wederom de moeite. We reden ook nog langs Shot Tower een uitkijktoren die vele jaren geleden onder invloed van onze (of moet ik zeggen jullie) noorderburen gebouwd werd.
Later die dag reden we door naar Geeveston. Hier in de buurt zou er zich een airwalk bevinden en we wilden wel eens weten wat we ons daar bij voor moesten stellen. Vanuit Geeveston was het nog een 28 kilometer door de bossen rijden voor we er waren. Je kan je dus wel voorstellen dat het hier een prachtig stukje natuur was, ver van het dorp verwijderd. De airwalk bleek een soort brugwandeling te zijn zodat je vanop een serieuze hoogte door het bos wandeld. Zo zie je de natuur eens vanuit een ander perspectief natuurlijk! Ook dit was weer een leuke ervaring en dit park had nog wel meer te bieden ook, dus deden we de hanging bridges walk er ook nog bij.
Verder bezochten we nog enkele natuur parken, waar we ook weer een beetje actief konden zijn. We deden een wandeling langs platypus bay en we hadden het geluk om een platypus in het wild te zien. Wel vanop te grote afstand om met ons fototoestel goed te kunnen trekken, maar niet te ver om hem bezig te zien.
Vandaag gingen we normaal gezien een stevige wandeling doen op Cradle Mountain langs Lake Dove. Gisteren avond begon het te regenen en ook vandaag is het alles behalve droog, dus dat plan moesten we schrappen. Het is hier nogal mistig dus veel zouden we niet zien. Daarom reden we alvast een beetje door naar de noordkust om hier een rustig dagje in te lassen. Een beetje bloggen, beetje wassen en beetje film kijken vanavond. Moet kunnen hee. We hebben nog 2 dagen op Tasmanie en die krijgen we zeker nog gevuld.
Ziezo, we zijn weer bijgeblogd.
Voorlopig enkel het verhaal, want met de foto's lukt het niet zo goed.
De foto's komen er dan binnen enkele dagen wel bij.
Veel groetjes, wij.
Toen we in Hobart vertrokken gingen we even een kijkje nemen op 7 mile beach. We konden hier heel de baai afwandelen, maar hielden het bij een kijkje, want onze tijd op Tasmanie begon te korten. Het was weer 1 van die prachtige stranden waar je eens bij kan wegdromen... Hmmmmm... Het waren serieuze hoge golven in vergelijking met wat we tot hiertoe zagen, dus we hebben daar wel een tijdje naar staan kijken. Wie weet leren we hier nog surfen, want het begint een beetje te kriebelen, met al die stranden hier en als je iedereen hier op zo'n bord tekeer ziet gaan, dan is dat misschien toch wel eens een sport die we willen uitproberen. Maar dat zal dan toch zijn voor als het terug warmer wordt.
We bekeken Hobart nog vanop verschillende lookouts en maak bij de foto's zelf maar de vergelijking met onze grootsteden. :-) Het was mooi weer die dag, dus we konden veel zien en het was wederom de moeite. We reden ook nog langs Shot Tower een uitkijktoren die vele jaren geleden onder invloed van onze (of moet ik zeggen jullie) noorderburen gebouwd werd.
Later die dag reden we door naar Geeveston. Hier in de buurt zou er zich een airwalk bevinden en we wilden wel eens weten wat we ons daar bij voor moesten stellen. Vanuit Geeveston was het nog een 28 kilometer door de bossen rijden voor we er waren. Je kan je dus wel voorstellen dat het hier een prachtig stukje natuur was, ver van het dorp verwijderd. De airwalk bleek een soort brugwandeling te zijn zodat je vanop een serieuze hoogte door het bos wandeld. Zo zie je de natuur eens vanuit een ander perspectief natuurlijk! Ook dit was weer een leuke ervaring en dit park had nog wel meer te bieden ook, dus deden we de hanging bridges walk er ook nog bij.
Verder bezochten we nog enkele natuur parken, waar we ook weer een beetje actief konden zijn. We deden een wandeling langs platypus bay en we hadden het geluk om een platypus in het wild te zien. Wel vanop te grote afstand om met ons fototoestel goed te kunnen trekken, maar niet te ver om hem bezig te zien.
Vandaag gingen we normaal gezien een stevige wandeling doen op Cradle Mountain langs Lake Dove. Gisteren avond begon het te regenen en ook vandaag is het alles behalve droog, dus dat plan moesten we schrappen. Het is hier nogal mistig dus veel zouden we niet zien. Daarom reden we alvast een beetje door naar de noordkust om hier een rustig dagje in te lassen. Een beetje bloggen, beetje wassen en beetje film kijken vanavond. Moet kunnen hee. We hebben nog 2 dagen op Tasmanie en die krijgen we zeker nog gevuld.
Ziezo, we zijn weer bijgeblogd.
Voorlopig enkel het verhaal, want met de foto's lukt het niet zo goed.
De foto's komen er dan binnen enkele dagen wel bij.
Veel groetjes, wij.
donderdag 5 juni 2008
Een dikke week later...
Jaja, we blijven jullie op de hoogte houden hoor. Wel duurt het af en toe een beetje langer, maar we doen ons best!
De overtocht van Melbourne naar Tasmanie is heel vlot gegaan. s'Avonds nog iets gegeten op de boot, iets gedronken, beetje tv gekeken, beetje spelletjes gespeeld en dan oogjes toe. Toen we wakker werden was het iets voor 6.30u en een half uurtje later waren we in Devonport. We wisten amper dat we onderweg waren...
Onze dag begon dus zeer vroeg en we konden alle kanten uit. We kozen om al een beetje van Tasmanie te verkennen. Na een dik uur rijden kwamen we aan een infocenter dat ook open was, het was eindelijk 9u en hier gingen we ineens op zoek naar leuke kijk- en doe-dingen.
Al vanaf het ogenblik dat we in Australie waren wilden we graag eens een platypus (ook wel bekend als vogelbekdier) in levende lijve zien. Hier in de buurt kon je ze bewonderen, samen met de echidna, dus dat zagen we wel zitten. We namen ineens een triple pas zodat we ook naar de oude goudmijn in Beaconsfield konden en naar een aquarium/nursery voor zeepaardjes. Dus onze eerste dag was gepland! Eigenlijk was het best wel een interessant dagje ook. We zagen dus eindelijk onze platypus en de echidna, duizenden zeepaardjes (grote kleine, nog kleinere en echt mini-mini zeepaardjes) en zee draken. Ze noemen ze hier toch sea dragons, dus ik vertaal gewoon. Foto's nemen kon niet overal, maar we proberen bij de foto's een gedownloade draak te zetten.
Verder gingen we de noordkust af, maar onze dagboeken reiken nog niet tot aan Tasmanie, dus de juiste benamingen en zo vind je eerder bij de foto's dan hier in mijn verslagje.
Ergens belandden we in een fantastisch National Park met de naam Freycinet. We gingen naar een prachtige lookout en bleven 1 nacht op de camping van het park. Ook hier in het park stikte het van de possums. Als we de deur open deden zagen we er gelijk 4 zitten. Ze zijn dus ook op Tasmanie talrijk aanwezig! Jammer genoeg merken we die talrijkheid ook op de baan in de vorm van platte possums, ook kangoeroe's vind je veel te veel naast de baan. Maar ja, ze moeten leren eerst rechts, dan links en nog eens rechts te kijken voor ze oversteken zeker...
In Freycinet NP gingen we nog eens een deftige wandeling doen, want dit was weer lang geleden! Sinds we niet meer wekelijks sporten voelen we die inspanningen nog eens extra hard. We moeten dus terug meer gaan bewegen... En dat deden we. We begonnen met een zware klim naar een prachtige lookout over Wineglass Bay. Dan ging onze weg richting Wineglass Bay, echt een heel mooi strand precies vanuit de reisbrochures. Dan verder naar Hazards Beach waar we een opblaasvis op het strand tegen kwamen en wonder boven wonder een kleine pinguin. We weten niet of er iets was met het beestje, want normaal zitten die overdag in het water en 's avonds pas op het land, maar deze zat lekker in het zonnetje op het strand... Waarschijnlijk dus niet 100% in orde tenzij hij een dagje verlof had natuurlijk. Na een tochtje van alles bij elkaar toch een 5u reden we nog door tot in Port Arthur. Dit is een Peninsula (wat is hier het juiste woord voor?) waar vroeger de gedetineerden naartoe gestuurd werden.
In Port Arthur leerden we dus weer een beetje geschiedenis bij. Natuurlijk moet het leerrijke vergezeld gaan van amusement en omdat er verhalen de ronde doen dat er geesten ronddwalen en er foto's getoond worden van bezoekers die beweren dat er een vreemde gedaante op de foto te zien is, gingen wij dus ook op zoek naar geesten... Op de foto's wordt dit jullie wel duidelijk.
Verder door bezochten we nog enkele mooie lookouts, een 'remarkable cave', een arch en een blowhole. Ook gingen we nog maar eens naar een dieren park om de Tasmanian Devil in actie te zien. Die beestjes zijn echt ongelofelijk! De maken vreemde geluiden, hebben kaakspieren die zo sterk zijn als die van een haai en ze stinken echt uren in de wind! MAAR we hebben ze bezig gezien hee, nu weten we er weer iets meer over... Ik heb hier al meer zoo's en dierentoestanden bezocht dan in heel mijn leven samen denk ik! Nu hebben we wel weer even genoeg van al die beestigheden.
Gisteren kwamen we aan in Hobart. De grootste stad van Tasmanie en geloof me, ze kan tellen hoor! Wanneer we hierheen kwamen, tijdens het spitsuur gisteren avond, was het precies uittocht. Zoveel auto's hebben Katleen en ik echt de laatste 5 maanden niet meer samen gezien!!! Ook vanmorgen waanden we ons even in Belgie, toen we de autostrade op reden. Het was FILE begot! Dat maken we down under echt niet veel mee. Zo af en toe eens in een drukke stad komen, doet goed om het Aantwaarps gevoel (of Mechels) eventjes terug te krijgen.
Voila zo hebben we het meeste weer verteld, volgende keer meer over Tasmanie!
Tataa!
De overtocht van Melbourne naar Tasmanie is heel vlot gegaan. s'Avonds nog iets gegeten op de boot, iets gedronken, beetje tv gekeken, beetje spelletjes gespeeld en dan oogjes toe. Toen we wakker werden was het iets voor 6.30u en een half uurtje later waren we in Devonport. We wisten amper dat we onderweg waren...
Onze dag begon dus zeer vroeg en we konden alle kanten uit. We kozen om al een beetje van Tasmanie te verkennen. Na een dik uur rijden kwamen we aan een infocenter dat ook open was, het was eindelijk 9u en hier gingen we ineens op zoek naar leuke kijk- en doe-dingen.
Al vanaf het ogenblik dat we in Australie waren wilden we graag eens een platypus (ook wel bekend als vogelbekdier) in levende lijve zien. Hier in de buurt kon je ze bewonderen, samen met de echidna, dus dat zagen we wel zitten. We namen ineens een triple pas zodat we ook naar de oude goudmijn in Beaconsfield konden en naar een aquarium/nursery voor zeepaardjes. Dus onze eerste dag was gepland! Eigenlijk was het best wel een interessant dagje ook. We zagen dus eindelijk onze platypus en de echidna, duizenden zeepaardjes (grote kleine, nog kleinere en echt mini-mini zeepaardjes) en zee draken. Ze noemen ze hier toch sea dragons, dus ik vertaal gewoon. Foto's nemen kon niet overal, maar we proberen bij de foto's een gedownloade draak te zetten.
Verder gingen we de noordkust af, maar onze dagboeken reiken nog niet tot aan Tasmanie, dus de juiste benamingen en zo vind je eerder bij de foto's dan hier in mijn verslagje.
Ergens belandden we in een fantastisch National Park met de naam Freycinet. We gingen naar een prachtige lookout en bleven 1 nacht op de camping van het park. Ook hier in het park stikte het van de possums. Als we de deur open deden zagen we er gelijk 4 zitten. Ze zijn dus ook op Tasmanie talrijk aanwezig! Jammer genoeg merken we die talrijkheid ook op de baan in de vorm van platte possums, ook kangoeroe's vind je veel te veel naast de baan. Maar ja, ze moeten leren eerst rechts, dan links en nog eens rechts te kijken voor ze oversteken zeker...
In Freycinet NP gingen we nog eens een deftige wandeling doen, want dit was weer lang geleden! Sinds we niet meer wekelijks sporten voelen we die inspanningen nog eens extra hard. We moeten dus terug meer gaan bewegen... En dat deden we. We begonnen met een zware klim naar een prachtige lookout over Wineglass Bay. Dan ging onze weg richting Wineglass Bay, echt een heel mooi strand precies vanuit de reisbrochures. Dan verder naar Hazards Beach waar we een opblaasvis op het strand tegen kwamen en wonder boven wonder een kleine pinguin. We weten niet of er iets was met het beestje, want normaal zitten die overdag in het water en 's avonds pas op het land, maar deze zat lekker in het zonnetje op het strand... Waarschijnlijk dus niet 100% in orde tenzij hij een dagje verlof had natuurlijk. Na een tochtje van alles bij elkaar toch een 5u reden we nog door tot in Port Arthur. Dit is een Peninsula (wat is hier het juiste woord voor?) waar vroeger de gedetineerden naartoe gestuurd werden.
In Port Arthur leerden we dus weer een beetje geschiedenis bij. Natuurlijk moet het leerrijke vergezeld gaan van amusement en omdat er verhalen de ronde doen dat er geesten ronddwalen en er foto's getoond worden van bezoekers die beweren dat er een vreemde gedaante op de foto te zien is, gingen wij dus ook op zoek naar geesten... Op de foto's wordt dit jullie wel duidelijk.
Verder door bezochten we nog enkele mooie lookouts, een 'remarkable cave', een arch en een blowhole. Ook gingen we nog maar eens naar een dieren park om de Tasmanian Devil in actie te zien. Die beestjes zijn echt ongelofelijk! De maken vreemde geluiden, hebben kaakspieren die zo sterk zijn als die van een haai en ze stinken echt uren in de wind! MAAR we hebben ze bezig gezien hee, nu weten we er weer iets meer over... Ik heb hier al meer zoo's en dierentoestanden bezocht dan in heel mijn leven samen denk ik! Nu hebben we wel weer even genoeg van al die beestigheden.
Gisteren kwamen we aan in Hobart. De grootste stad van Tasmanie en geloof me, ze kan tellen hoor! Wanneer we hierheen kwamen, tijdens het spitsuur gisteren avond, was het precies uittocht. Zoveel auto's hebben Katleen en ik echt de laatste 5 maanden niet meer samen gezien!!! Ook vanmorgen waanden we ons even in Belgie, toen we de autostrade op reden. Het was FILE begot! Dat maken we down under echt niet veel mee. Zo af en toe eens in een drukke stad komen, doet goed om het Aantwaarps gevoel (of Mechels) eventjes terug te krijgen.
Voila zo hebben we het meeste weer verteld, volgende keer meer over Tasmanie!
Tataa!
maandag 26 mei 2008
Bijna hop naar Tasmanie!
Voila we zijn weer een week verder en weer wat avontuurtjes rijker!
Na onze vorige update vonden we een camping dicht bij Mount Buffalo National Park, waar we de volgende dag zouden doorbrengen. In Puponga vonden we een camping die er goed uit zag. Het bureau was al gesloten, dus we zochten een goed plekje uit en installeerden ons. s'Avonds poften we kastanjes en we vonden het maar stilletjes op de camping... De volgende dag bleek dat we helemaal alleen op de camping waren en dat zelfs de eigenaars niet wisten dat wij de vorige dag aangekomen waren.
We gingen naar Mount Buffalo national park om nog eens een stevige wandeling te maken. Toen we het park binnen reden bleek dat het goed gesneeuwd had en dat we niet tot aan het beginpunt van de wandeling konden rijden. Daarom kozen we voor een korte wandeling langs de Eurobin Falls. Het was even klimmen, maar deze wandeling was toch ook wel de moeite. We waren een bord gepasseerd met 3 dieren op die we mogelijk zouden tegenkomen. Er stond een vreemde vogel op met een staart tot aan zijn bek... Vreemd... Na een 10-tal minuutjes stappen was Anke plots heel stil... En daar was toen de vogel. Achteraf zochten we de vogel op in ons wildlife boek en het bleek dat het de lyrebird was. Een mooie en grappige vogel, maar moeilijk om goed vast te leggen op de gevoelige plaat. De watervallen waren ook heel mooi, dus het was een goed alternatief voor de wandeling die we niet konden doen omwille van de sneeuw.
Maar sneeuw is natuurlijk ook wel heel leuk... Onze sneeuwman kreeg een neus die buiten proportie was, maar hij zag er toch niet slecht uit. Al zeggen we het zelf. Toen we terug reden kwamen we voorbij Torpedo Rock, dit is een boonvormige rots (gigantische rots) die op zijn middelpunt rust. Hier kom je echt de vreemdste rotsen tegen.
De volgende dag reden we langs Shepparton. Daar hebben ze enkele jaren geleden een project gehad waarmee ze de problematiek van de melkproductie in de belangstelling brachten. Wat van dit project over blijft nu, is kunst in de vorm van een park vol koeien met de gekste tekeningen op hun lichaam. Na ons koeienbezoek gingen we richting Benalla, waar we de Lake Walk deden. Zoals de naam het zelf zegt gaat de wandeling rond het meer. Ook hier in dit park kwamen we dieren tegen die we tot dan niet gezien hadden. De lepelaar vloog daar rond. Spoonbill zoals ze hier zeggen. Wel leuk om die ook eens in levende lijve te zien. Misschien hadden we die al wel eens in de zoo in Antwerpen of in Planckendaal gezien, maar in het wild is het toch helemaal anders. Tegen de tijd dat het donker werd waren we op weg naar een camping die ons aangeraden werd door iemand van het infocenter. De camping bevond zich in het Warby Ranger National Park. Na een ritje over een onverharde weg (wat hier echt niet abnormaal is) kwamen we aan de camping. We waren weer helemaal alleen daar, dus konden het beste plekje uitzoeken om onze camper te zetten... Tja een waterpas kennen ze hier kennelijk niet, dus we stonden bergopwaarts, niet handig om te eten, slapen viel eigenlijk wel mee.
Het eerste wat we zagen toen we 's morgens buiten kwamen waren wederom kangoeroes. Nog steeds leuk om zien! Later vertrokken we om te gaan wandelen. Volgens de ene folder was het een wandeling van 2 uur, maar volgens het infobord ter plaatse zou het 3 tot 4 uur zijn, dus we bereidden ons voor op een fikse wandeling, maar uiteindelijk was het toch de korte versie, dus het was een goede opwarming voor wat nog komen moet... Verder gingen we nog naar de Paradise Falls, maar door de droogte schiet er van de falls niet veel meer over :) toch waren er hier ook weer heel mooie zichtjes, dus ook al was er bijna geen water, was het wel weer de moeite. But what else is new!
De volgende dag deden we het een beetje rustig aan. We sliepen tot 9u en begonnen onze dag dus iets later dan gewoonlijk. Omdat het hier winter wordt en het vroeg donker is, proberen we vroeg op te staan, zodat onze dagen toch zo lang mogelijk zijn. Want na zonsondergang kan je hier best niet te veel autorijden. De kans is groot dat je dan wombats of kangoeroes tegen komt. We willen de kans zo klein mogelijk houden om zelf voor platte beesten te zorgen, dus rijden we zo weinig mogelijk 's avonds.
Na een slow motion ochtendritueel vertrokken we naar Eildon National Park. Ook hier waren we weer bijna helemaal alleen. Zalig rustig dus. Op aanraden van de Park Ranger beklommen we
1 van de bergen (echt een steile helling) en zo kregen we een fantastisch uitzicht over heel het park. Na deze korte maar krachtige wandeling gingen we langs het meer. Echt een mooie omgeving. Nog even genieten voor we Melbourne intrekken...
De volgende dag reden we dan uiteindelijk terug naar Melbourne, hoe dichter we bij de stad kwamen hoe drukker het werd (nogal logisch). Nog een ander fenomeen: hoe dichter bij het centrum, hoe meer aziaten je tegen komt, maar soit.
We hadden in de namiddag afgesproken met Alana. In 1998 was zij op uitwisseling met AFS en zat ze bij Ine in de Jins. 1 van onze opdrachten had met Alana te maken, dus na al die jaren gingen we bij haar op bezoek. Echt leuk om elkaar weer te zien. Die opdrachten waren dus zo'n slecht idee nog niet. Tijdens het weekend nam Alana ons op sleeptouw doorheen Melbourne en omstreken. De vrijdag avond begonnen we met een etentje en achteraf liet ze ons nog enkele troeven van Melbourne kennen. Na een gezellig avondje uit kropen we uiteindelijk in ons bed (dit keer nog eens niet op wielen!).
Zaterdag vertrokken we op tijd, want we hadden veel kilometers te doen voor we bij The Hanging Rock waren. Over deze rotsformatie doen er verhalen de ronde dat er heel lang geleden een klasje een picnic had en dat er enkele meisjes en een juf plots verdwenen zouden zijn. Wij gingen met zijn 4en kijken en gelukkig kwamen we ook weer met 4 terug. In de namiddag bezochten we een dierenpark. Hier waren de dieren heel tam en kon je ze aaien. Heel leuk, zo kan je de dieren echt eens goed bekijken van heel dicht bij. We hebben weer veel teveel foto's getrokken van de beestjes. :)
Zondag gingen we naar de markt in Melbourne. Het is een wekelijkse markt, op een overdekte plek. Na 2u rondkuieren gingen we alvast groenten en vlees halen, omdat de kramen anders gesloten zouden zijn. Achteraf gingen we terug naar de non-food afdeling van de markt en uiteindelijk hadden we in onze 2u rondkuieren nog maar net de helft van de kramen gezien. We hielden het daar maar bij en keerden terug naar huis. We hielden een rustig namiddagje. Alana maakte een typisch Australisch gerecht (of toch alleszins een gerecht dat zij vroeger thuis elke zondag aten) en Katleen maakte kaastaart. Lekker smullen dus... Zalig om nog eens rustig in een salon te kunnen zitten en in een keuken te kunnen koken die zich niet op wielen bevindt of die je niet met 25 andere mensen moet delen.
Maandag, vandaag was het werkendag voor Alana en aangezien wij pas morgen de overzet naar Tasmanie hebben mochten we gerust hier blijven tot dan. Wij gebruiken onze tijd om onze auto in orde te maken en onze foto's en filmpjes nog eens naar huis te sturen. (We gaan werk hebben als we terug in Belgie zijn om een selectie te maken voor het samenstellen van een foto-album). Verder zorgen Alana en haar broer dat we nog nieuwe muziek hebben om onze reis door te komen, want ook al hebben we heel wat muziek bij, na 5 maanden heb je toch wel bijna alles gehoord hoor (toch minstens 1x) en veel van onze muziek zijn we al beu gehoord. Ook al proberen we zoveel mogelijk naar de radio te luisteren, maar tja als de ontvangst niet super is schakel je gauw over naar eigen muziek...
Morgen nog even uitrusten en genieten van de huiselijke sfeer en dan hop naar Tasmanie. Als we daarna terug komen zijn Alana en haar broer verhuisd en gaan we mee hun huisje inwijden, maar daarover later meer.
Nog eens merci aan iedereen voor de opdrachten, je ziet we blijven ons best doen en het is echt leuk om te doen. We doen echt leuke dingen die we anders niet zouden doen.
Heel veel groetjes aan iedereen ver weg en iedereen aan de overkant van de Tasman Sea op de boerderij!
Anke, Katleen en Ine X
Na onze vorige update vonden we een camping dicht bij Mount Buffalo National Park, waar we de volgende dag zouden doorbrengen. In Puponga vonden we een camping die er goed uit zag. Het bureau was al gesloten, dus we zochten een goed plekje uit en installeerden ons. s'Avonds poften we kastanjes en we vonden het maar stilletjes op de camping... De volgende dag bleek dat we helemaal alleen op de camping waren en dat zelfs de eigenaars niet wisten dat wij de vorige dag aangekomen waren.
We gingen naar Mount Buffalo national park om nog eens een stevige wandeling te maken. Toen we het park binnen reden bleek dat het goed gesneeuwd had en dat we niet tot aan het beginpunt van de wandeling konden rijden. Daarom kozen we voor een korte wandeling langs de Eurobin Falls. Het was even klimmen, maar deze wandeling was toch ook wel de moeite. We waren een bord gepasseerd met 3 dieren op die we mogelijk zouden tegenkomen. Er stond een vreemde vogel op met een staart tot aan zijn bek... Vreemd... Na een 10-tal minuutjes stappen was Anke plots heel stil... En daar was toen de vogel. Achteraf zochten we de vogel op in ons wildlife boek en het bleek dat het de lyrebird was. Een mooie en grappige vogel, maar moeilijk om goed vast te leggen op de gevoelige plaat. De watervallen waren ook heel mooi, dus het was een goed alternatief voor de wandeling die we niet konden doen omwille van de sneeuw.
Maar sneeuw is natuurlijk ook wel heel leuk... Onze sneeuwman kreeg een neus die buiten proportie was, maar hij zag er toch niet slecht uit. Al zeggen we het zelf. Toen we terug reden kwamen we voorbij Torpedo Rock, dit is een boonvormige rots (gigantische rots) die op zijn middelpunt rust. Hier kom je echt de vreemdste rotsen tegen.
De volgende dag reden we langs Shepparton. Daar hebben ze enkele jaren geleden een project gehad waarmee ze de problematiek van de melkproductie in de belangstelling brachten. Wat van dit project over blijft nu, is kunst in de vorm van een park vol koeien met de gekste tekeningen op hun lichaam. Na ons koeienbezoek gingen we richting Benalla, waar we de Lake Walk deden. Zoals de naam het zelf zegt gaat de wandeling rond het meer. Ook hier in dit park kwamen we dieren tegen die we tot dan niet gezien hadden. De lepelaar vloog daar rond. Spoonbill zoals ze hier zeggen. Wel leuk om die ook eens in levende lijve te zien. Misschien hadden we die al wel eens in de zoo in Antwerpen of in Planckendaal gezien, maar in het wild is het toch helemaal anders. Tegen de tijd dat het donker werd waren we op weg naar een camping die ons aangeraden werd door iemand van het infocenter. De camping bevond zich in het Warby Ranger National Park. Na een ritje over een onverharde weg (wat hier echt niet abnormaal is) kwamen we aan de camping. We waren weer helemaal alleen daar, dus konden het beste plekje uitzoeken om onze camper te zetten... Tja een waterpas kennen ze hier kennelijk niet, dus we stonden bergopwaarts, niet handig om te eten, slapen viel eigenlijk wel mee.
Het eerste wat we zagen toen we 's morgens buiten kwamen waren wederom kangoeroes. Nog steeds leuk om zien! Later vertrokken we om te gaan wandelen. Volgens de ene folder was het een wandeling van 2 uur, maar volgens het infobord ter plaatse zou het 3 tot 4 uur zijn, dus we bereidden ons voor op een fikse wandeling, maar uiteindelijk was het toch de korte versie, dus het was een goede opwarming voor wat nog komen moet... Verder gingen we nog naar de Paradise Falls, maar door de droogte schiet er van de falls niet veel meer over :) toch waren er hier ook weer heel mooie zichtjes, dus ook al was er bijna geen water, was het wel weer de moeite. But what else is new!
De volgende dag deden we het een beetje rustig aan. We sliepen tot 9u en begonnen onze dag dus iets later dan gewoonlijk. Omdat het hier winter wordt en het vroeg donker is, proberen we vroeg op te staan, zodat onze dagen toch zo lang mogelijk zijn. Want na zonsondergang kan je hier best niet te veel autorijden. De kans is groot dat je dan wombats of kangoeroes tegen komt. We willen de kans zo klein mogelijk houden om zelf voor platte beesten te zorgen, dus rijden we zo weinig mogelijk 's avonds.
Na een slow motion ochtendritueel vertrokken we naar Eildon National Park. Ook hier waren we weer bijna helemaal alleen. Zalig rustig dus. Op aanraden van de Park Ranger beklommen we
1 van de bergen (echt een steile helling) en zo kregen we een fantastisch uitzicht over heel het park. Na deze korte maar krachtige wandeling gingen we langs het meer. Echt een mooie omgeving. Nog even genieten voor we Melbourne intrekken...
De volgende dag reden we dan uiteindelijk terug naar Melbourne, hoe dichter we bij de stad kwamen hoe drukker het werd (nogal logisch). Nog een ander fenomeen: hoe dichter bij het centrum, hoe meer aziaten je tegen komt, maar soit.
We hadden in de namiddag afgesproken met Alana. In 1998 was zij op uitwisseling met AFS en zat ze bij Ine in de Jins. 1 van onze opdrachten had met Alana te maken, dus na al die jaren gingen we bij haar op bezoek. Echt leuk om elkaar weer te zien. Die opdrachten waren dus zo'n slecht idee nog niet. Tijdens het weekend nam Alana ons op sleeptouw doorheen Melbourne en omstreken. De vrijdag avond begonnen we met een etentje en achteraf liet ze ons nog enkele troeven van Melbourne kennen. Na een gezellig avondje uit kropen we uiteindelijk in ons bed (dit keer nog eens niet op wielen!).
Zaterdag vertrokken we op tijd, want we hadden veel kilometers te doen voor we bij The Hanging Rock waren. Over deze rotsformatie doen er verhalen de ronde dat er heel lang geleden een klasje een picnic had en dat er enkele meisjes en een juf plots verdwenen zouden zijn. Wij gingen met zijn 4en kijken en gelukkig kwamen we ook weer met 4 terug. In de namiddag bezochten we een dierenpark. Hier waren de dieren heel tam en kon je ze aaien. Heel leuk, zo kan je de dieren echt eens goed bekijken van heel dicht bij. We hebben weer veel teveel foto's getrokken van de beestjes. :)
Zondag gingen we naar de markt in Melbourne. Het is een wekelijkse markt, op een overdekte plek. Na 2u rondkuieren gingen we alvast groenten en vlees halen, omdat de kramen anders gesloten zouden zijn. Achteraf gingen we terug naar de non-food afdeling van de markt en uiteindelijk hadden we in onze 2u rondkuieren nog maar net de helft van de kramen gezien. We hielden het daar maar bij en keerden terug naar huis. We hielden een rustig namiddagje. Alana maakte een typisch Australisch gerecht (of toch alleszins een gerecht dat zij vroeger thuis elke zondag aten) en Katleen maakte kaastaart. Lekker smullen dus... Zalig om nog eens rustig in een salon te kunnen zitten en in een keuken te kunnen koken die zich niet op wielen bevindt of die je niet met 25 andere mensen moet delen.
Maandag, vandaag was het werkendag voor Alana en aangezien wij pas morgen de overzet naar Tasmanie hebben mochten we gerust hier blijven tot dan. Wij gebruiken onze tijd om onze auto in orde te maken en onze foto's en filmpjes nog eens naar huis te sturen. (We gaan werk hebben als we terug in Belgie zijn om een selectie te maken voor het samenstellen van een foto-album). Verder zorgen Alana en haar broer dat we nog nieuwe muziek hebben om onze reis door te komen, want ook al hebben we heel wat muziek bij, na 5 maanden heb je toch wel bijna alles gehoord hoor (toch minstens 1x) en veel van onze muziek zijn we al beu gehoord. Ook al proberen we zoveel mogelijk naar de radio te luisteren, maar tja als de ontvangst niet super is schakel je gauw over naar eigen muziek...
Morgen nog even uitrusten en genieten van de huiselijke sfeer en dan hop naar Tasmanie. Als we daarna terug komen zijn Alana en haar broer verhuisd en gaan we mee hun huisje inwijden, maar daarover later meer.
Nog eens merci aan iedereen voor de opdrachten, je ziet we blijven ons best doen en het is echt leuk om te doen. We doen echt leuke dingen die we anders niet zouden doen.
Heel veel groetjes aan iedereen ver weg en iedereen aan de overkant van de Tasman Sea op de boerderij!
Anke, Katleen en Ine X
zondag 18 mei 2008
Hello again!
Nog eens even vertellen waar we de laatste week mee bezig geweest zijn...
Eigenlijk hebben we nog niet zoveel gedaan sinds we Philip Island verlieten, dus we houden het bij een korte update.
We hebben nog enkele mooie lookouts gedaan zoals je zal zien op de foto's. Zo kwamen we aan Lake Entrance, dit is een gebied waar zich mooie meren bevinden die een uitloper zijn van de zee.
Ook Lake Tyers is een dorp waar zich veel water bevindt en waar de zee 100 meter verder is. Het weer zat mee en we hadden een zalig dagje aan zee. In de duinen hebben we ons zoals in Nieuw Zeeland weer goed geamuseerd en de foto's zijn ook zeer gelijkend. :) Maar 't is toch zo plezant hee... s'Avonds en de volgende dagen hebben we onze camper wel regelmatig moeten uitkeren, want tja, zand kruipt overal, ni waar?!?
We wilden graag de Buchan Caves bezoeken, dus na ons ritje kwamen we in Buchan aan. Het was 15.30u en de laatste toer was een half uur geleden vertrokken, dus de grotten waren voor de volgende dag. We gingen even langs bij het infocenter en daarna op zoek naar een plek om te camperen, want we hadden nog wel even tijd voor het donker werd, dus gingen we iets verderop naar een camping. Niemand te bespeuren op de hele camping, dus we reden verder. Na een 20 minuutjes kwamen we aan bij een gravelroad die 14 km lang was. We zijn er aan begonnen, maar na enkele kilometers besloten we toch maar terug te keren en aan de grotten te camperen. Hier was ook een camping. Wassen zat er hier niet in, maar ja, dat doen we morgen wel... Toen Katleen na een toiletbezoek opgeschrikt werd door iets dat voor haar voeten liep en in de boom kroop, bleek dat het er vol possums zat. Dus we hebben een tijdje buiten gestaan om die beestjes eens goed te bekijken. We hadden er al heel veel over gehoord in NZ (waar het een pest is) en in Australie is het een beschermde diersoort! Vandaar dat we ze toch eens (levend) van
dichtbij wilden bezien.
De volgende morgen konden we het rustig aan doen, want de tickets voor de grotten waren pas om 10u te verkrijgen en de toer ging pas om 11u. Een beetje uitslapen dus en uitgebreid ontbijten.
Buchan Caves is heel toeristisch, maar echt wel de moeite waard om te zien. In de loop der jaren heeft het water hier een weg gebaand door de steenformaties (limestone) en de stallagtieten -en mieten maken de grotten echt fantastisch mooi.
Ondertussen is het al weer zondag en is het weer een beetje gekeerd. We hebben een deel van de great alpine road al gedaan, maar we hadden graag een beetje gewandeld in Mount Buffalo National Park. Het weer liet dat gisteren niet toe, dus gingen we op zoek naar een alternatief. We zijn dan eens door Beechworth langs de winkels gegaan en achteraf 2 films gaan huren om in onze cinema/lounge in de campervan te zien. Vandaag is er een oogstfestival in Beechworth en dat was best wel gezellig. Veel eten, beetje muziek en winkels uit de omgeving die het beste van zichzelf geven. Een beetje braderij dus.
Tot zover onze kleine update, want de rest moeten we nog meemaken voor we het kunnen neertypen.
Heel veel groetjes van ons 3!
Eigenlijk hebben we nog niet zoveel gedaan sinds we Philip Island verlieten, dus we houden het bij een korte update.
We hebben nog enkele mooie lookouts gedaan zoals je zal zien op de foto's. Zo kwamen we aan Lake Entrance, dit is een gebied waar zich mooie meren bevinden die een uitloper zijn van de zee.
Ook Lake Tyers is een dorp waar zich veel water bevindt en waar de zee 100 meter verder is. Het weer zat mee en we hadden een zalig dagje aan zee. In de duinen hebben we ons zoals in Nieuw Zeeland weer goed geamuseerd en de foto's zijn ook zeer gelijkend. :) Maar 't is toch zo plezant hee... s'Avonds en de volgende dagen hebben we onze camper wel regelmatig moeten uitkeren, want tja, zand kruipt overal, ni waar?!?
We wilden graag de Buchan Caves bezoeken, dus na ons ritje kwamen we in Buchan aan. Het was 15.30u en de laatste toer was een half uur geleden vertrokken, dus de grotten waren voor de volgende dag. We gingen even langs bij het infocenter en daarna op zoek naar een plek om te camperen, want we hadden nog wel even tijd voor het donker werd, dus gingen we iets verderop naar een camping. Niemand te bespeuren op de hele camping, dus we reden verder. Na een 20 minuutjes kwamen we aan bij een gravelroad die 14 km lang was. We zijn er aan begonnen, maar na enkele kilometers besloten we toch maar terug te keren en aan de grotten te camperen. Hier was ook een camping. Wassen zat er hier niet in, maar ja, dat doen we morgen wel... Toen Katleen na een toiletbezoek opgeschrikt werd door iets dat voor haar voeten liep en in de boom kroop, bleek dat het er vol possums zat. Dus we hebben een tijdje buiten gestaan om die beestjes eens goed te bekijken. We hadden er al heel veel over gehoord in NZ (waar het een pest is) en in Australie is het een beschermde diersoort! Vandaar dat we ze toch eens (levend) van
dichtbij wilden bezien.
De volgende morgen konden we het rustig aan doen, want de tickets voor de grotten waren pas om 10u te verkrijgen en de toer ging pas om 11u. Een beetje uitslapen dus en uitgebreid ontbijten.
Buchan Caves is heel toeristisch, maar echt wel de moeite waard om te zien. In de loop der jaren heeft het water hier een weg gebaand door de steenformaties (limestone) en de stallagtieten -en mieten maken de grotten echt fantastisch mooi.
Ondertussen is het al weer zondag en is het weer een beetje gekeerd. We hebben een deel van de great alpine road al gedaan, maar we hadden graag een beetje gewandeld in Mount Buffalo National Park. Het weer liet dat gisteren niet toe, dus gingen we op zoek naar een alternatief. We zijn dan eens door Beechworth langs de winkels gegaan en achteraf 2 films gaan huren om in onze cinema/lounge in de campervan te zien. Vandaag is er een oogstfestival in Beechworth en dat was best wel gezellig. Veel eten, beetje muziek en winkels uit de omgeving die het beste van zichzelf geven. Een beetje braderij dus.
Tot zover onze kleine update, want de rest moeten we nog meemaken voor we het kunnen neertypen.
Heel veel groetjes van ons 3!
dinsdag 13 mei 2008
Here we go again!
Hopelijk geraken we nu wel terug bijgebeend...
Dus ons 1e nachtje in de camper verliep goed. Iedereen heeft goed kunnen slapen en we hadden geen wekker gezet, dus voor we gedouched waren en klaar om iets te doen was de dag al half om. We besloten dan om de camper in te richten en voor alles een eigen plekje had was ook de namiddag al bijna om. Dus om een uur of 4 gingen we naar de supermarkt om boodschappen te doen voor die avond en het hoogst nodige. Ons 1e dagje op Australische bodem was dus om voor we het wisten.
Onze 2e dag begon met een zalig ontbijtje in het zonneke! Genieten van het herfstzonneke...
Later namen we de trein naar Sydney-city, want daar wilden we toch al een paar dingen zien. We komen hier later alledrie nog terug, maar Sydney by night wilden we toch al even verkennen. ' s Morgens dacht Anke dat ze met haar broek ergens was blijven achter haken en dat er een scheurtje in zat, maar toen we op de trein zaten te wachten ontdekten we dat die scheur toch wel 5x zo groot geworden was!!! En ook op andere plekken begonnen er gaten in haar broek te komen... Vreemd, haar broek at zichzelf al het ware op. Wel heel ambetant als ge door 't stad loopt en uw broek verdwijnt! Dus wij op zoek naar een nieuwe broek voor de zus en vindt maar eens iets naar haar goesting!!! Het wordt hier nu kouder omdat het hier winter gaat worden, dus een 3/4-broek vinden is dan heel moeilijk! Maar soit, we vonden iets en konden verder Sydney verkennen... De foto's spreken voor zich veronderstel ik.
De dagen daarna brachten we door in de bergen. The Blue Mountains meer bepaald. Dit is een heel mooi natuurgebied met prachtige lookouts (uitkijkpunten). Hier zagen we onze eerste Kookaboora, een vreemde vogel die zichzelf opblaast als hij net geland is. Ook het geluid is geweldig, iets aapachtigs vinden we persoonlijk, maar zijn bijnaam is dan ook 'Laughin' (lachende) Kookaboora.
We bezochten in dit gebied Rockviewpoint, Govetts leap, Evans lookout, Perry's lookdown, Echo Point en The Three Sisters. Hiervan hebben we foto's die meer zeggen dan wat ik er over zou neerschrijven, dus laat ik de foto's weer voor zich spreken. We zagen bergen die Grand Canyon heten en ze lijken inderdaad op die van in Amerika, maar ze zijn iets minder hoog en in de valleien staat het vol bomen, er is dus geen doorkomen aan...
Twee keer gingen we op zoek naar watervallen, maar blijkbaar weten ze die hier goed te verstoppen, want veel water zagen we tot nu toe niet :)
We sliepen in een natuurpark bij Glenbrook. De poorten van het park sloten bijna, dus we waren nog net op tijd om daar te kunnen camperen. Na veel stijgen en dalen en door een riviertje te rijden, kwamen we dan eindelijk aan de plaats waar we konden camperen. Het was ondertussen al heel donker dus we zetten ons op het eerste plaatsje dat ons geschikt leek. Toen we de volgende morgen wakker werden bleek dat we een weggetje gemist hadden dat naar de camping leidde, maar wie ligt daar nu van wakker.
Ine was een beetje geschrokken toen ze het vuil ging weggooien en plots oog in oog stond met een Kangoeroe... Later bleek dat er op het veld vlakbij onze campplaats nog enkele zaten. Ook Kaketoe's zaten er massaal. Dit is een papagaaisoort die hier veel voorkomt. Later bezochten we nog de Red Hands Cave. De weg die daar naar leidde was onverhard, dus dan is 10 kilometer heel ver :). Maar als je dat dus rustig doet en tussen de putten rijdt gaat het vrij vlot.
Dan was Canberra aan de beurt. De hoofdstad van Australie!
We namen de Tourist drive en vermeden zo de grote banen. Zo zie je ook iets meer van de natuur. Onderweg kwamen we een bordje tegen met 'Apple Festival' dus gingen we eens kijken waar we dan terecht kwamen. Het bleek een gezellige bijeenkomst te zijn waar er muziek gemaakt werd, er was een rommelmarktje, een tentoonstelling van oude motoren, oude auto's en moto's. Uiteraard werden er ook appels verkocht en appeltaarten, dus we voelden ons verplicht ;-) om een applepie te kopen. En ze heeft gesmaakt!!! Hop we reden verder naar Canberra.
We dachten in een drukke stad als Sydney terecht te komen, maar Canberra is niet te vergelijken met Sydney! Canberra is echt een gezellige stad, niet druk, met mooie uitzichten en een aantal interessante doe-dingen zoals: het parlement (oud en nieuw), nationaal museum, botanic gardens en de War Memorial. Allemaal vlot toegankelijk en nog eens iets bijgeleerd hier en daar, dus onze grijze massa werkt ook af en toe nog eens. Ook de Belgische ambassade bezochten we, maar hiervoor hadden we een goede reden... (zie opdrachten, weer eentje volbracht!)
Verder gingen we nog langs enkele lookouts om de stad van boven uit te zien. Echt de moeite! Ook reden we naar een punt waar je de tuin van de gouverneur kan zien. Het grasveld zat vol kangoeroes, een stuk of 30! We veronderstellen dat we die nog veel gaan tegen komen.
Natuurlijk kan een mens al eens tegenslag hebben op reis, dus tja, dat ontgaat ons ook niet. Toen we van Canberra naar een nationaal park reden voor bergwandeling bleek de weg afgesloten te zijn. We volgden de wegomleiding en plots waren we de weg kwijt. Geen bordjes van omleiding te vinden... Dus we gingen terug. Anke weet nu ook dat een rond punt hier niet helemaal marcheert als bij ons en dat elk rond punt anders is. Hier moet je voorsorteren en de pijlen volgen en mag je zelden volledig rond... Een auto achter ons had de pinker genegeerd en ging er van uit dat we het rond punt zouden verlaten en deed een weliswaar 'zeer vlotte' inhaalbeweging. Met gevolg dat zijn aanhangwagen tegen onzen James (zo noemde onze 1e camper) belandde. Jammer maar helaas, een crashke was gebeurd. Niets ernstig, enkel de spiegel hing naast de auto en de deur was gedeukt en kon wel in het slot, maar stond nog 5 cm open. Ook de aanhangwagen (in de vorm van een hond) van de andere betrokkene was nog in vrij goede staat. Het hondje was enkel een pootje kwijt :)
Bellen naar het verhuurbedrijf dan maar. We konden een vervangwagen komen halen in Melbourne de volgende dag. Dit was een rit van 700 km, maar tja beter dat dan niets, dus we kregen er een roadtripje bij. Hierdoor verloren we 3 dagen, maar we zijn ondertussen weer onderweg en we zijn heel blij dat het bij blikschade gebleven is.
Ondertussen hebben we besloten om een groot deel van de weg die we in full-speed aflegde terug te doen op het gemak en daar zijn we nu volop mee bezig.
We genoten al van een 2-daagse op Philip Island waar we mooie stranden bezochten, een paar honderd pinguins zagen, een stuk of 7 koala's en nog veel meer natuurlijk moois.
Nu rijden we richting Bairnsdale vanwaar de Great Alpine Road vertrekt. Dit belooft een prachtige bergrit te worden, dus we kijken er naar uit!
Voila, nu zijn we eindelijk weer bijgebeend en hopelijk kunnen we het zo houden!
Heel veel groetjes aan iedereen van ons 3!
Katleen, Anke en Ine.
Dus ons 1e nachtje in de camper verliep goed. Iedereen heeft goed kunnen slapen en we hadden geen wekker gezet, dus voor we gedouched waren en klaar om iets te doen was de dag al half om. We besloten dan om de camper in te richten en voor alles een eigen plekje had was ook de namiddag al bijna om. Dus om een uur of 4 gingen we naar de supermarkt om boodschappen te doen voor die avond en het hoogst nodige. Ons 1e dagje op Australische bodem was dus om voor we het wisten.
Onze 2e dag begon met een zalig ontbijtje in het zonneke! Genieten van het herfstzonneke...
Later namen we de trein naar Sydney-city, want daar wilden we toch al een paar dingen zien. We komen hier later alledrie nog terug, maar Sydney by night wilden we toch al even verkennen. ' s Morgens dacht Anke dat ze met haar broek ergens was blijven achter haken en dat er een scheurtje in zat, maar toen we op de trein zaten te wachten ontdekten we dat die scheur toch wel 5x zo groot geworden was!!! En ook op andere plekken begonnen er gaten in haar broek te komen... Vreemd, haar broek at zichzelf al het ware op. Wel heel ambetant als ge door 't stad loopt en uw broek verdwijnt! Dus wij op zoek naar een nieuwe broek voor de zus en vindt maar eens iets naar haar goesting!!! Het wordt hier nu kouder omdat het hier winter gaat worden, dus een 3/4-broek vinden is dan heel moeilijk! Maar soit, we vonden iets en konden verder Sydney verkennen... De foto's spreken voor zich veronderstel ik.
De dagen daarna brachten we door in de bergen. The Blue Mountains meer bepaald. Dit is een heel mooi natuurgebied met prachtige lookouts (uitkijkpunten). Hier zagen we onze eerste Kookaboora, een vreemde vogel die zichzelf opblaast als hij net geland is. Ook het geluid is geweldig, iets aapachtigs vinden we persoonlijk, maar zijn bijnaam is dan ook 'Laughin' (lachende) Kookaboora.
We bezochten in dit gebied Rockviewpoint, Govetts leap, Evans lookout, Perry's lookdown, Echo Point en The Three Sisters. Hiervan hebben we foto's die meer zeggen dan wat ik er over zou neerschrijven, dus laat ik de foto's weer voor zich spreken. We zagen bergen die Grand Canyon heten en ze lijken inderdaad op die van in Amerika, maar ze zijn iets minder hoog en in de valleien staat het vol bomen, er is dus geen doorkomen aan...
Twee keer gingen we op zoek naar watervallen, maar blijkbaar weten ze die hier goed te verstoppen, want veel water zagen we tot nu toe niet :)
We sliepen in een natuurpark bij Glenbrook. De poorten van het park sloten bijna, dus we waren nog net op tijd om daar te kunnen camperen. Na veel stijgen en dalen en door een riviertje te rijden, kwamen we dan eindelijk aan de plaats waar we konden camperen. Het was ondertussen al heel donker dus we zetten ons op het eerste plaatsje dat ons geschikt leek. Toen we de volgende morgen wakker werden bleek dat we een weggetje gemist hadden dat naar de camping leidde, maar wie ligt daar nu van wakker.
Ine was een beetje geschrokken toen ze het vuil ging weggooien en plots oog in oog stond met een Kangoeroe... Later bleek dat er op het veld vlakbij onze campplaats nog enkele zaten. Ook Kaketoe's zaten er massaal. Dit is een papagaaisoort die hier veel voorkomt. Later bezochten we nog de Red Hands Cave. De weg die daar naar leidde was onverhard, dus dan is 10 kilometer heel ver :). Maar als je dat dus rustig doet en tussen de putten rijdt gaat het vrij vlot.
Dan was Canberra aan de beurt. De hoofdstad van Australie!
We namen de Tourist drive en vermeden zo de grote banen. Zo zie je ook iets meer van de natuur. Onderweg kwamen we een bordje tegen met 'Apple Festival' dus gingen we eens kijken waar we dan terecht kwamen. Het bleek een gezellige bijeenkomst te zijn waar er muziek gemaakt werd, er was een rommelmarktje, een tentoonstelling van oude motoren, oude auto's en moto's. Uiteraard werden er ook appels verkocht en appeltaarten, dus we voelden ons verplicht ;-) om een applepie te kopen. En ze heeft gesmaakt!!! Hop we reden verder naar Canberra.
We dachten in een drukke stad als Sydney terecht te komen, maar Canberra is niet te vergelijken met Sydney! Canberra is echt een gezellige stad, niet druk, met mooie uitzichten en een aantal interessante doe-dingen zoals: het parlement (oud en nieuw), nationaal museum, botanic gardens en de War Memorial. Allemaal vlot toegankelijk en nog eens iets bijgeleerd hier en daar, dus onze grijze massa werkt ook af en toe nog eens. Ook de Belgische ambassade bezochten we, maar hiervoor hadden we een goede reden... (zie opdrachten, weer eentje volbracht!)
Verder gingen we nog langs enkele lookouts om de stad van boven uit te zien. Echt de moeite! Ook reden we naar een punt waar je de tuin van de gouverneur kan zien. Het grasveld zat vol kangoeroes, een stuk of 30! We veronderstellen dat we die nog veel gaan tegen komen.
Natuurlijk kan een mens al eens tegenslag hebben op reis, dus tja, dat ontgaat ons ook niet. Toen we van Canberra naar een nationaal park reden voor bergwandeling bleek de weg afgesloten te zijn. We volgden de wegomleiding en plots waren we de weg kwijt. Geen bordjes van omleiding te vinden... Dus we gingen terug. Anke weet nu ook dat een rond punt hier niet helemaal marcheert als bij ons en dat elk rond punt anders is. Hier moet je voorsorteren en de pijlen volgen en mag je zelden volledig rond... Een auto achter ons had de pinker genegeerd en ging er van uit dat we het rond punt zouden verlaten en deed een weliswaar 'zeer vlotte' inhaalbeweging. Met gevolg dat zijn aanhangwagen tegen onzen James (zo noemde onze 1e camper) belandde. Jammer maar helaas, een crashke was gebeurd. Niets ernstig, enkel de spiegel hing naast de auto en de deur was gedeukt en kon wel in het slot, maar stond nog 5 cm open. Ook de aanhangwagen (in de vorm van een hond) van de andere betrokkene was nog in vrij goede staat. Het hondje was enkel een pootje kwijt :)
Bellen naar het verhuurbedrijf dan maar. We konden een vervangwagen komen halen in Melbourne de volgende dag. Dit was een rit van 700 km, maar tja beter dat dan niets, dus we kregen er een roadtripje bij. Hierdoor verloren we 3 dagen, maar we zijn ondertussen weer onderweg en we zijn heel blij dat het bij blikschade gebleven is.
Ondertussen hebben we besloten om een groot deel van de weg die we in full-speed aflegde terug te doen op het gemak en daar zijn we nu volop mee bezig.
We genoten al van een 2-daagse op Philip Island waar we mooie stranden bezochten, een paar honderd pinguins zagen, een stuk of 7 koala's en nog veel meer natuurlijk moois.
Nu rijden we richting Bairnsdale vanwaar de Great Alpine Road vertrekt. Dit belooft een prachtige bergrit te worden, dus we kijken er naar uit!
Voila, nu zijn we eindelijk weer bijgebeend en hopelijk kunnen we het zo houden!
Heel veel groetjes aan iedereen van ons 3!
Katleen, Anke en Ine.
maandag 5 mei 2008
Ja wadde!!!
Dag iedereen,
Het is weer veel te lang geleden dat we nog eens iets lieten horen, dus bij deze volgt er even een "snelle" update van wat we waar zo nog allemaal gedaan hebben.
Vorige keer liepen we al lichtjes achter omdat onze internettijd op was, maar hopelijk kunnen we dat nu weer een beetje goed maken...
Dus onze laatste wandeling eindigden Katleen en ik in stijl van waterkiekens, maar we hadden geluk met het weer de dagen die daar op volgden en alles was weer snel droog.
Kort na onze belevenissen op het noordelijke punt van het zuid-eiland namen we de ferry naar het noord-eiland. Een iets minder aangename overzet dan de heenreis, de gingers deden hun werk, maar het had geen minuut langer moeten duren!!!
Na al het moois in het noorden, het zuiden, het westen en rond lake Taupo, was eindelijk de oostkust aan de beurt. Op onze weg stopten we bij een wildlife park waar we reuze palingen zagen, kaka's (vogels van hier, alle, ondertussen al ginder), 2 kiwi's in actie en nog veel meer.
Verder kwamen we nog door de gekste dorpen... Plots kwamen we in een Deens dorp terecht, waar we dus enkele vikingen passeerden, we reden door Wimbledon, Hawai, Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaungahoronukupokaiwhenuakitanatahu en nog veel meer. Die laatste moet je maar eens proberen te memoriseren.`
Toen we door een gebergte langs de kustlijn reden hadden we halverwege een probleem... Toen Katleen terugschakelde omdat onzen Twalf de helling niet aan kon, schakelde hij gewoon niet meer... Vreemd... Wij aan de kant en de 1e de beste voorbijganger tegengehouden. Deze vriendelijke Kiwi dacht dat het iets met de koppeling te maken had en pompte het pedaal een minuut lang op en neer. En toen konden we weer schakelen. Hij adviseerde ons om in het eerst volgende dorp te stoppen en de vloeistof voor de versnellingsbak bij te vullen. Nu weten we dus dat we naast onze olie, koelvloeistof en wisservloeistof ook nog remvloeistof en vloeistof voor de vitessenbak bestaat! Goed om weten :)
Nadat we onze trip met ons 2 gedaan hadden gingen we terug richting Taumarunui en richting Kimby, die ondertussen een echte boerderijchick geworden was. Ze voelde zich op en top thuis op de boerderij en het duurde niet lang voor we hoorden wat de planning verder was. Kimby besloot om de komende 3 maanden op de boerderij te blijven in plaats van mee naar Australie te gaan. Het bevalt haar daar dus duidelijk. (en we kunnen haar geen ongelijk geven, onze terugkomst in Taumarunui voelde ook een beetje als thuiskomen)
We verbleven nog dikke 2 weken bij Leen en BJ en deden nog vele leuke en vernieuwende dingen. Zo gingen we op hertenjacht (wel zonder succes), maar dat is ruim goedgemaakt met de kalkoenenjacht een paar dagen later. Op de weiden zaten een 20-tal wilde kalkoenen die het gras van de koeien en schapen aan het verorberen waren, dus die wilden ze zo snel mogelijk weg. Goed, want wij hadden nog wel eens zin in vol-au-vent :) en het was lekker hoor. We zijn ook meegeweest naar de veeveiling om varkens te verkopen. Daar zagen we hoe het er in het echt aan toe gaat (net zoals in McCleods).
Omdat we voor lange tijd op logement waren wilden we ook graag iets terug doen. Toen we vroegen waarmee we konden helpen bleek dat er het plan was om in 2 slaapkamers de raamkozijnen te schilderen. Dit deden we met plezier en uiteindelijk hebben we de keuken ook ineens geschilderd, ze is weer helemaal als nieuw en we hebben ons goed geamuseerd!
Uiteindelijk moesten we nog enkele opdrachten vervullen, dus daar hebben we dan ook ineens werk van gemaakt. De resultaten kan je bij de kikskesatwork.blogspot.com vinden.
Natuurlijk komt er aan elk sprookje een einde en was het tijd om afscheid te nemen van onze vrienden in Nieuw Zeeland en ons 3e kikske snifsnif, maar van 1 ding mogen ze ginder zeker zijn. We'll be back!!!
Met een beetje pijn in het hart verlieten we Nieuw Zeelandse bodem, maar we gingen Anke terug zien en dat maakte wel heel wat goed. En natuurlijk stond er ons hier in Australie ook nog het 1 en ander te wachten! We hadden er zin in!
AUSSIE here we come!!! Of beter gezegd here we are!!!
Bij het inchecken in Nieuw Zeeland voor onze vlucht naar Australie namen we het zekere voor het onzekere (want met al die super veiligheidsmaatregelen van tegenwoordig weet je nooit), en gingen we in onze valies op zoek naar een doosje lucifers, want er stond duidelijk aangegeven dat dit verboden was... Natuurlijk is dat iets dat je zomaar ergens tussen steekt ter opvulling... MAAR we hebben het snel gevonden. Verder verliep alles vlot en zelfs bij aankomst ging alles vlotjes. Omdat we van de boerderij kwamen hadden we er op gerekend dat we al onze schoenen en onze tent zouden moeten laten desinfecteren, maar uiteindelijk werd er eens een oog op geworpen en mochten we snel weer verder. En daar stond mijn zusje ons al op te wachten!!! Het was een fijn weerzien na bijna 4 maanden.
Anke had de camper (ons huis voor de komende 2 maanden) al ergens op een camping gezet, dus we namen een taxi en waren snel ter plaatse. We hebben die avond gezellig bijgekletst en al een aantal filmpjes van NZ getoond. Uiteindelijk waren we allemaal wel moe en hebben we onze bedden in elkaar gestoken en hebben we goed geslapen. Anke moesten we om 10u uit haar bed sleuren, want zij had wel last van een jet-lag...
Ondertussen zijn we al een week op Australische bodem en hebben we al mooie dingen gezien, maar ik moet het hier voorlopig weer bij houden, want het wordt hier weer laat... We proberen snel weer bij te bloggen! Alles gaat hier heel goed en de camper is fantastisch! We hebben zelfs een huisdier, maar daar vertellen we volgende keer meer over...
Heel veel groetjes en hopelijk tot snel!!!
Katleen, Anke en Ine.
donderdag 1 mei 2008
30th of April
Dear all,
I would like to thank everyone for all the B-day cards. It was really nice to hear from all of you.
I had a Nice day, although I kinda missed you all. So reading all the messages was really nice.
Ine and Katleen have gone to Australia now. And I have decided to stay here on the farm.
We have not had a fight, we are still friends, I just really like the farm life.
Do not worry, I will still come home in september.
Because the girls have gone to Aussi we sold the car. My next challenge is to find another one so I can do some more exploring.
It will be usefull seeing I am on a farm that is a half hour drive to the nearest town.
There is not as much to do on the farm now. My pigglets have been sold. And Eric is slowly getting better. Winter is comming here so a lot of the stock has been sold to.
However I am now enjoying myself doing some cooking and quilting.
We went turkey hunting last week. I had to have something to make a pie of!
I now know how to kill pluck and cook a wild Turkey. So proud of myself!
Even went to quilting club. Great, I was not even the youngest one there. It`s the thing to do around here.
As you can see, The farmlife is something for me.
Will keep you posted...
I would like to thank everyone for all the B-day cards. It was really nice to hear from all of you.
I had a Nice day, although I kinda missed you all. So reading all the messages was really nice.
Ine and Katleen have gone to Australia now. And I have decided to stay here on the farm.
We have not had a fight, we are still friends, I just really like the farm life.
Do not worry, I will still come home in september.
Because the girls have gone to Aussi we sold the car. My next challenge is to find another one so I can do some more exploring.
It will be usefull seeing I am on a farm that is a half hour drive to the nearest town.
There is not as much to do on the farm now. My pigglets have been sold. And Eric is slowly getting better. Winter is comming here so a lot of the stock has been sold to.
However I am now enjoying myself doing some cooking and quilting.
We went turkey hunting last week. I had to have something to make a pie of!
I now know how to kill pluck and cook a wild Turkey. So proud of myself!
Even went to quilting club. Great, I was not even the youngest one there. It`s the thing to do around here.
As you can see, The farmlife is something for me.
Will keep you posted...
zaterdag 5 april 2008
Terug met beide voeten op het Noordeiland!
Ziezo, we zijn weer terug van weggeweest. Ondertussen zitten we in Napier, een stad (of zo bekijken ze het hier toch) aan de oostkust. Gisteren kwamen we hier toe en hebben ineens voor 2 nachten geboekt, want dit is de laatste 'grote' stad die we voorlopig tegen komen. Met stad bedoelt men hier niets zoals Antwerpen, Gent, Leuven, Mechelen,... Maar eerder zoiets als Brecht :) en zelfs Brecht is nog veel te levendig voor deze stad.
Op vrijdag kwamen we hier toe en trokken 's avonds de stad in om eens te kijken wat er te beleven viel en een deftig internetgedoe te zoeken. Het eerste was snel opgelost, er viel hier niets te beleven, buiten 1 takeway die nog even open was en een Irisch Pub, was het hier dood, echt zeer weinig leven te bespeuren, wel handig parkeren anders! Het internetgedoe vonden we wel vrij snel en die was zelfs tot 10u 's avonds open!!! Niet te geloven. Het was wel even moeilijk om de dame achter de balie aan het verstand te krijgen dat we graag een computer hadden met een extra stopcontact om onze harde schijf te kunnen aansluiten. Maar ook dat probleem was na 10 minuten uitleg met gebaren en een vrij uitgebreide Engelse vocabulair (ik dacht toch dat Engels hier de gangbare taal was...) ook van de baan. Hop emails lezen en de reacties op de blog lezen! Altijd leuk om van onze lezers ook iets te horen!
Bon, wat deden we tot we hier aankwamen ook weer?
Na onze laatste update in Kaikoura reden we door naar Blenheim. Dit was een serieuze afstand, dus daar aten we en kropen we ons bedje in. Ook de dag daar na hebben we veel kilometers afgelegd, omdat we graag 2 tot 3 dagen in Abel Tasman wilden verblijven om daar te kayakken.
We kwamen aan in het informatiecentrum in Motueka en daar vernamen we dat we het ook nu niet echt getroffen hadden met het weer... Dus besloten we om maar niet te kayakken en eens een kijkje te gaan nemen op het noorderlijke punt van het Zuideiland. Kayakken kunnen we misschien in de zomer in Australie nog wel eens doen. Uiteindelijk belandden we die avond op een camping in Puponga het meest noordelijke dorpje bij Cape Farewel en de Farewel Spit.
De volgende morgen maakten we een wandeling naar Wharikiki Beach (of zoiets in den aard, kheb de kaart hier niet bij). Het was een wandeling van 40 minuten normaal gezien, maar we deden er ongeveer 2 uur over. Dit was het gevolg van schattige zeehondjes, die heel dichtbij kwamen. Op nog geen meter eigenlijk. De foto's vind je ook wel ergens. Maar in het terug gaan begon het te regenen, beetje later te gieten. Dus we waren wederom goe nat! Maar ondertussen is alles weer droog.
We zijn al verder ondertussen maar onze blogtijd is op, dus tot de volgende!
Veel groetjes en tot binnenkort!
x
Op vrijdag kwamen we hier toe en trokken 's avonds de stad in om eens te kijken wat er te beleven viel en een deftig internetgedoe te zoeken. Het eerste was snel opgelost, er viel hier niets te beleven, buiten 1 takeway die nog even open was en een Irisch Pub, was het hier dood, echt zeer weinig leven te bespeuren, wel handig parkeren anders! Het internetgedoe vonden we wel vrij snel en die was zelfs tot 10u 's avonds open!!! Niet te geloven. Het was wel even moeilijk om de dame achter de balie aan het verstand te krijgen dat we graag een computer hadden met een extra stopcontact om onze harde schijf te kunnen aansluiten. Maar ook dat probleem was na 10 minuten uitleg met gebaren en een vrij uitgebreide Engelse vocabulair (ik dacht toch dat Engels hier de gangbare taal was...) ook van de baan. Hop emails lezen en de reacties op de blog lezen! Altijd leuk om van onze lezers ook iets te horen!
Bon, wat deden we tot we hier aankwamen ook weer?
Na onze laatste update in Kaikoura reden we door naar Blenheim. Dit was een serieuze afstand, dus daar aten we en kropen we ons bedje in. Ook de dag daar na hebben we veel kilometers afgelegd, omdat we graag 2 tot 3 dagen in Abel Tasman wilden verblijven om daar te kayakken.
We kwamen aan in het informatiecentrum in Motueka en daar vernamen we dat we het ook nu niet echt getroffen hadden met het weer... Dus besloten we om maar niet te kayakken en eens een kijkje te gaan nemen op het noorderlijke punt van het Zuideiland. Kayakken kunnen we misschien in de zomer in Australie nog wel eens doen. Uiteindelijk belandden we die avond op een camping in Puponga het meest noordelijke dorpje bij Cape Farewel en de Farewel Spit.
De volgende morgen maakten we een wandeling naar Wharikiki Beach (of zoiets in den aard, kheb de kaart hier niet bij). Het was een wandeling van 40 minuten normaal gezien, maar we deden er ongeveer 2 uur over. Dit was het gevolg van schattige zeehondjes, die heel dichtbij kwamen. Op nog geen meter eigenlijk. De foto's vind je ook wel ergens. Maar in het terug gaan begon het te regenen, beetje later te gieten. Dus we waren wederom goe nat! Maar ondertussen is alles weer droog.
We zijn al verder ondertussen maar onze blogtijd is op, dus tot de volgende!
Veel groetjes en tot binnenkort!
x
donderdag 3 april 2008
living on the farm
Apparently people would like to know what I am up to. Well I am staying with Leen, BJ and Alisha. They have a farm in Taumarunui and so I am having a blast helping (or rather getting in the way).
Every day we do something different, but there is a lot of chasing sheep involved.
The good thing is that I am on a quad doing the chasing. It is rather usefull when we are tying to get a 1000 sheep out of a 260 acre paddock. To be hounest BJ and his three doggs manage fine by themselves, they just let me believe I am of great impotance and let me fly across the field on the bike. Great fun!
Because BJ`s dad is in hospital (hip replacement, but after two days he is doing allright) I am in charge of feeding their animals. 25 Piglets, 5 doggs, and two cats, only 1 is not really eating, and that`s because he is sulking apparently. Yes all the animalls have their own karakter, I am tying to type this with a kitten playing on the keyboard. There is never a dull moment. When The chasing is done I have a go at some cooking. Trying muffins at he moment. Apple and cinnamon muffins. Could not resist when I saw the apple tree, thank god I have some willing tasters. And if they're no good the piggs or chicken eat anything, so no worries...
We went to the finals of the national sheepshearing contest last weekend. The Finalists where shearing 20 sheep in 15 minutes! I can tell you that that is pretty amasing. Now that I have all that experience, I know what I am talking about of course! lol.
I think that is all the news for now, when Ine and Katleen come here they will add the pictures of the farm to the blogg.
bbfn
Every day we do something different, but there is a lot of chasing sheep involved.
The good thing is that I am on a quad doing the chasing. It is rather usefull when we are tying to get a 1000 sheep out of a 260 acre paddock. To be hounest BJ and his three doggs manage fine by themselves, they just let me believe I am of great impotance and let me fly across the field on the bike. Great fun!
Because BJ`s dad is in hospital (hip replacement, but after two days he is doing allright) I am in charge of feeding their animals. 25 Piglets, 5 doggs, and two cats, only 1 is not really eating, and that`s because he is sulking apparently. Yes all the animalls have their own karakter, I am tying to type this with a kitten playing on the keyboard. There is never a dull moment. When The chasing is done I have a go at some cooking. Trying muffins at he moment. Apple and cinnamon muffins. Could not resist when I saw the apple tree, thank god I have some willing tasters. And if they're no good the piggs or chicken eat anything, so no worries...
We went to the finals of the national sheepshearing contest last weekend. The Finalists where shearing 20 sheep in 15 minutes! I can tell you that that is pretty amasing. Now that I have all that experience, I know what I am talking about of course! lol.
I think that is all the news for now, when Ine and Katleen come here they will add the pictures of the farm to the blogg.
bbfn
woensdag 26 maart 2008
Kleine update
Hallo
Ondertussen zitten we (Katleen en Ine) in Christchurch. Kimby bleef enkele dagen in Dunedin om van daar terug naar Taumarunui te gaan en het leven op de boerderij beter te leren kennen. (dus Leen en BJ zorg goed voor haar hee)
Onze trip gaat dus verder terug naar het noorden. In Christchurch verkenden we de stad een beetje en bezochten we Akaroa, een heel mooie baai met een Franse nederzetting (of toch wat daar van over blijft). We reden langs kronkelwegen in de bergen en konden wederom genieten van ongelofelijk mooie zichtjes.
We verbleven ook met ons 2 op campings, maar sliepen voor de verandering niet in onze tent, maar in onzen Twalf. We kregen er bij de aankoop een grote luchtmatras bij (die te groot was voor onze tent), maar nu we met 2 zijn kunnen we zonder problemen in de auto slapen en ja dat ligt zacht en we hebben ruimte zat!
Gisteren kwamen we in Kaikoura aan. Hier zouden er volgens de boekskes veel dolfijnen, zeehonden en andere dieren zitten enneuh, het was niet gelogen! We reden nog richting Kaikoura en zagen al een hele school dolfijnen. We hebben ze niet geteld, maar het waren er toch zeker wel een stuk of 100. Het waren Dusky Dolphins en die houden er duidelijk van om de mensen te imponeren en te amuseren. We hebben geprobeerd om ze zo goed mogelijk in beeld te brengen, maar inzoemen mag wel denk ik. Dan zie je hier en daar een dolfijn springen.
Verder zagen we weer veel zeehonden, maar deze keer zagen we er onverwacht 1 van heel dicht bij. Even verschieten wel :) Maar leuk om zo'n beest te kunnen bestuderen vanop zo'n kleine afstand.
Ook de zee of de oceaan beter gezegd heeft duidelijk haar troeven. We moeten echt niet ver zoeken om al dat moois tegen te komen, we zijn zelfs nog niet onder water geweest en hebben al heel wat gezien.
Vandaag zetten we nog eens een keertje al onze foto's op dvd om ze naar Belgie te sturen. Want met onze kaartjes komen we al lang niet meer toe. We zitten volgens onze teller op de kodak aan 3000 foto's, daar zitten er nog veel tussen die niet wauw zijn, maar toch zeker de helft is de moeite. Dus als we uiteindelijk ooit terug thuis geraken, dan gaan we nog veel werk hebben om de foto's te sorteren. Maar dat is misschien een goede methode om af te kikken van ons avontuur. Wie weet.
Zo voorlopig houden we het tot hier.
Heel veel groetjes van ons 2.
x
Ondertussen zitten we (Katleen en Ine) in Christchurch. Kimby bleef enkele dagen in Dunedin om van daar terug naar Taumarunui te gaan en het leven op de boerderij beter te leren kennen. (dus Leen en BJ zorg goed voor haar hee)
Onze trip gaat dus verder terug naar het noorden. In Christchurch verkenden we de stad een beetje en bezochten we Akaroa, een heel mooie baai met een Franse nederzetting (of toch wat daar van over blijft). We reden langs kronkelwegen in de bergen en konden wederom genieten van ongelofelijk mooie zichtjes.
We verbleven ook met ons 2 op campings, maar sliepen voor de verandering niet in onze tent, maar in onzen Twalf. We kregen er bij de aankoop een grote luchtmatras bij (die te groot was voor onze tent), maar nu we met 2 zijn kunnen we zonder problemen in de auto slapen en ja dat ligt zacht en we hebben ruimte zat!
Gisteren kwamen we in Kaikoura aan. Hier zouden er volgens de boekskes veel dolfijnen, zeehonden en andere dieren zitten enneuh, het was niet gelogen! We reden nog richting Kaikoura en zagen al een hele school dolfijnen. We hebben ze niet geteld, maar het waren er toch zeker wel een stuk of 100. Het waren Dusky Dolphins en die houden er duidelijk van om de mensen te imponeren en te amuseren. We hebben geprobeerd om ze zo goed mogelijk in beeld te brengen, maar inzoemen mag wel denk ik. Dan zie je hier en daar een dolfijn springen.
Verder zagen we weer veel zeehonden, maar deze keer zagen we er onverwacht 1 van heel dicht bij. Even verschieten wel :) Maar leuk om zo'n beest te kunnen bestuderen vanop zo'n kleine afstand.
Ook de zee of de oceaan beter gezegd heeft duidelijk haar troeven. We moeten echt niet ver zoeken om al dat moois tegen te komen, we zijn zelfs nog niet onder water geweest en hebben al heel wat gezien.
Vandaag zetten we nog eens een keertje al onze foto's op dvd om ze naar Belgie te sturen. Want met onze kaartjes komen we al lang niet meer toe. We zitten volgens onze teller op de kodak aan 3000 foto's, daar zitten er nog veel tussen die niet wauw zijn, maar toch zeker de helft is de moeite. Dus als we uiteindelijk ooit terug thuis geraken, dan gaan we nog veel werk hebben om de foto's te sorteren. Maar dat is misschien een goede methode om af te kikken van ons avontuur. Wie weet.
Zo voorlopig houden we het tot hier.
Heel veel groetjes van ons 2.
x
donderdag 20 maart 2008
De Stewart en zijn eiland.
Voila we zijn terug van onze 4-daagse trektocht.
We trokken naar Steward Island met 3 rugzakken vol kleren, eten en andere benodigdheden voor de komende 5 dagen (waarvan we nog steeds voor een dag of 3 van hebben). Op voorhand was er niets geboekt, want je kan vanop het vaste land niets vastleggen van boten of hutten. Onze eerste stop ginder was dus het info center!
Uiteindelijk hebben we gekozen om een 4-daagse huttentocht te doen dwars door het eiland. We deden trips van 4 tot 7 uur per dag en legden in het geheel zo'n 54 kilometer af. Door bos en slijk, door open vlaktes in de zon,... Hutten die overvol waren, slapen op de grond. Het was vermoeiend maar we voelen ons weer helemaal herboren! Enkel de voetjes en spieren moeten nog een beetje bekomen. Maar we hebben dat goed gedaan! :)
En na de overzet waren we heel blij onzen Twalf terug te zien. Daarna zijn we maar eens een McDonalds gaan eten (het erge is, het smaakte ;)).
Nu gaan we verder langs de zuidelijke kustlijn om de 27e in Dunedin te zijn. Daar neemt Kimby het vliegtuig om terug naar Leen en BJ te gaan, want ze heeft de boerenkriebels helemaal te pakken! Wij reizen dan verder door het zuiden terug naar boven. En tegen half april hopen wij dan ook weer in Taumarunui te zijn zodat we weer samen verder kunnen.
Zo dit was het voorlopig weer.
Hopelijk tot snel!
Wij.
We trokken naar Steward Island met 3 rugzakken vol kleren, eten en andere benodigdheden voor de komende 5 dagen (waarvan we nog steeds voor een dag of 3 van hebben). Op voorhand was er niets geboekt, want je kan vanop het vaste land niets vastleggen van boten of hutten. Onze eerste stop ginder was dus het info center!
Uiteindelijk hebben we gekozen om een 4-daagse huttentocht te doen dwars door het eiland. We deden trips van 4 tot 7 uur per dag en legden in het geheel zo'n 54 kilometer af. Door bos en slijk, door open vlaktes in de zon,... Hutten die overvol waren, slapen op de grond. Het was vermoeiend maar we voelen ons weer helemaal herboren! Enkel de voetjes en spieren moeten nog een beetje bekomen. Maar we hebben dat goed gedaan! :)
En na de overzet waren we heel blij onzen Twalf terug te zien. Daarna zijn we maar eens een McDonalds gaan eten (het erge is, het smaakte ;)).
Nu gaan we verder langs de zuidelijke kustlijn om de 27e in Dunedin te zijn. Daar neemt Kimby het vliegtuig om terug naar Leen en BJ te gaan, want ze heeft de boerenkriebels helemaal te pakken! Wij reizen dan verder door het zuiden terug naar boven. En tegen half april hopen wij dan ook weer in Taumarunui te zijn zodat we weer samen verder kunnen.
Zo dit was het voorlopig weer.
Hopelijk tot snel!
Wij.
Stewart Island
Here we are, back from Stewart Island!
And we are still alive!!!
It has been a rough couple of days. We have walked about 50 km in 4 days time.
It may not sound a lot but if you add a rugsack of what seemed like a 100kg, mud up to our knees and a path that just was not there in some places, you can understand it was rather rough. But we really enjoyed ourselves and almost feel like little (or large) G.I. Janes now.
Lots of wild life, and by the end of the trip we kind of looked like a wild animal too.
You can imagine we where all quite emotional when we saw our car again and the first thing we did was go to Mac donalds.
Ah yes, creatures of comfort we are!
Of to Catlins now to see if we can see a dolphin or 2.
We will keep you posted.
And we are still alive!!!
It has been a rough couple of days. We have walked about 50 km in 4 days time.
It may not sound a lot but if you add a rugsack of what seemed like a 100kg, mud up to our knees and a path that just was not there in some places, you can understand it was rather rough. But we really enjoyed ourselves and almost feel like little (or large) G.I. Janes now.
Lots of wild life, and by the end of the trip we kind of looked like a wild animal too.
You can imagine we where all quite emotional when we saw our car again and the first thing we did was go to Mac donalds.
Ah yes, creatures of comfort we are!
Of to Catlins now to see if we can see a dolphin or 2.
We will keep you posted.
zaterdag 15 maart 2008
Hop verder naar beneden!
Hier zijn we nog eens en we hebben weer heel wat te vertellen...
Toen we in Hokitika vertrokken maakten we een ritje langs Lake Karniere, de Dorothy Falls en Hokitika Gorge. Op die weg was de natuur, wederom, prachtig. Uiteindelijk moesten we terug langs Hokitika na dit ritje en zijn we maar ineens Fish en Chips gaan eten, want anders zouden we te laat zijn op onze volgende bestemming ;) (als je niets plant, doet het er niet toe wanneer je waar aankomt, dus het was eigenlijk puur voor de goesting). Het heeft in ieder geval gesmaakt!
Verder richting de gletsjers dan maar! We sliepen 's avonds op een camping vlak naast de baan in Hari Hari, dus we waren uiteraard vroeg wakker en konden onze weg dus weer eens verder zetten.
Er was nog een plekje waar we volgens een Duitser zeker moesten langs gaan, vlak bij Franz Josef (gletsjer 1). Dus zo gezegd zo gedaan, we passeerden langs Okarito. Hier bevond zich een mooi en rustig strandje waar we een spelende zeehond zagen voorbijzwemmen. Verder was er ook een lagoon, waar we weer een groot aantal oystercatchers tegen kwamen. Daar zetten we ons dan maar ineens neer om te eten, zodat we weer goed verder konden.
In Franz Josef informeerden we naar de mogelijkheden om een tocht op 1 van de gletsjers te doen en Kimby verkende de streek alvast vanuit de lucht. Uiteindelijk besloten we om ineens tot bij de volgende gletsjer (Fox) te gaan om daar een dagtrip te boeken. Dus de volgende dag trokken we onze stapschoenen weer aan en beklommen we de gletsjer. Het was een zware klim tot op het ijs, maar zeker en vast de moeite waard! We hadden een leuke groep en genoten met volle teugen van ons dagje. Na onze (late) lunch om een uur of 2 's middags begon het te regenen, maar die nattigheid kon onze gletsjer ervaring zeker niet stuk krijgen, het werd gewoon nog een beetje extra avontuurlijk. De foto's spreken voor zich denk ik...
Achteraf terug met de beide voetjes op de grond, sloten we onze dag af in een cafeetje aan de overkant van de straat, samen met Jerry en Lyn, een Engels koppel en Mell (ook van Engeland).
Het werd dus nog een heel gezellig avondje.
Normaal ging Ine de volgende dag skydiven, maar wegens te slecht weer kon dit niet door gaan, maar we hebben nog tijd genoeg om dat te doen natuurlijk.
Dus onze tocht ging verder...
We passeerden een zalm boerderij, gingen langs een uitkijkpunt waar je zeehonden kon zien (het waren stipjes) van heel ver :) en kwamen aan bij een camping aan een meertje. Het zag er gezellig uit en het weer was opgeklaard, dus we zetten onze tenten op en aten nog een hapje.
De volgende morgen bleek dat het weer HELEMAAL NIET was opgeklaard en het de hele nacht had geregend. We vonden het al verdacht dat Kimby al bijna volledig ingepakt was toen wij opstonden, maar de reden hiervoor was dat Kimby bijna uit haar tent dreef. Dit is natuurlijk niet de leukste manier om wakker te worden, maar ja, dat kan dus blijkbaar al eens gebeuren... Ook bij ons had het niet lang meer geduurd voor we nat geweest zouden zijn, dus alles was heel snel ingepakt. Met deze tegenslag besloten we dan maar om snel een camping te zoeken met een droogkast en eventueel een bed, zodat we alles terug droog kregen. Uiteindelijk kwamen we in Wanaka aan en vonden we daar in de buurt een geschikte camping. Ondertussen scheen de zon weer helemaal en waren onze tenten direct weer droog. Na een paar machientjes wassen en drogen, waren er van onze natte morgen al geen sporen meer.
In Wanaka bevindt zich ook een vestiging van Puzzle world en omdat we al eens gaan kijken waren in Taupo, gingen we zeker terug. Hier hebben ze echt alle soorten puzzels en braincrackers en hier waren we dus een paar uurtjes zoet.
Onze weg zette zich daarna door naar Arrowtown een gezellig klein, historisch dorpje dat vroeger leefde van de goudhandel. Later reden we naar Lake Moke, Mell had ons aangeraden om daar zeker eens langs te gaan. Dit was een afgelegen meer, dus na lange tijd gravelroad, en hopen dat er geen tegenliggers kwamen, bereikten we het meer. En Mell had niet gelogen, het was weer een prachtige en rustige plek, waar we ook ineens onze tenten konden opzetten.
We gingen 's morgens vroeg opstaan om te gaan wandelen, dus vanaf het licht werd kwamen we uit onze tent. De nacht was nogal aan de koude kant geweest vonden we, maar dat het ijs op onze tent stond, dat hadden we echt niet verwacht! We trokken dus maar een trui extra aan en braken onze tenten af. Met vriesvingers en tenen als gevolg. Snel ontbijten en aan onze wandeling beginnen. Vanaf het punt waar we in de zon liepen warmden we weer snel op en na een wandeling van 1.5 uur was alles weer in orde. Tja hoe lager we gaan (op de kaart dan toch) hoe kouder het wordt... Dat belooft voor de komende dagen!
In Queenstown gingen we een dagje shoppen. Een dagje rustig aan voor we naar Milford Sound trokken in the middle of nowhere. We hebben een boottocht gemaakt met de Milford Warrander, een ship waar ongeveer 70 mensen op kunnen. Om half 5 's avonds gingen we aan boord en voeren we een beetje rond in het mooie fiordland. We zagen zeehonden, deze keer van dicht bij en kregen uitleg bij wat we zagen. Het Fiordland ontstond door gletsjers die doorheen de tijd tot water vergaan zijn. We kregen later nog de mogelijkheid om te kayakken of met de speedboot mee te varen. We kozen voor de speedboot, want kayakken zouden we graag nog een ander keertje uitgebreid doen.
We bleven ook logeren op de boot, dus er was nog een 3-gangen menu voorzien. Het was heerlijk en alles was vers gemaakt op de boot, zelfs de muffins die we bij het dessert kregen. We genoten van ons diner in deze geweldige omgeving en achteraf was het nog een gezellig avondje.
's Morgens waren we al om 6 uur op omdat we de zon wel graag zagen opkomen. Na een lekker ontbijtje stonden we dus weer op het dek om van het landschap te genieten. Achteraf werden we aan een uitkijkpunt afgezet, waar we enkele meters onder water (van achter glas) konden zien naar de visjes en andere levende wezens die zich hier bevonden. Normaal leven deze diersoorten veel dieper in de zee, maar omdat het hier door de samenstelling van zout -en zoetwater donkerder is leven ze meer aan de oppervlakte. Ook deze trip was weer de moeite waard!
Achteraf hebben we nog een wandeling van ongeveer 3 uur gemaakt naar de top van de berg (Key Summit) om weer super uitzichten te krijgen over de hele streek. Het weer was niet opperbest, dus we konden niet alles zien, maar wat we zagen maakte het klimmen toch ook weer goed :)
Nu zitten we ondertussen in Invercargill en zijn we onze trip naar Steward Island aan het plannen. Op dit eiland waar er nog veel inheemse vogels zitten zoals de Weka en de Kiwi gaan we hoogst waarschijnlijk een 3-daagse trektocht doen. We zullen dus alvast onze benen maar insmeren!
Tot zover voorlopig en we laten jullie zeker weten hoe het was op de Steward zijn eiland.
Bergen groeten van ons 3!
KIK
Toen we in Hokitika vertrokken maakten we een ritje langs Lake Karniere, de Dorothy Falls en Hokitika Gorge. Op die weg was de natuur, wederom, prachtig. Uiteindelijk moesten we terug langs Hokitika na dit ritje en zijn we maar ineens Fish en Chips gaan eten, want anders zouden we te laat zijn op onze volgende bestemming ;) (als je niets plant, doet het er niet toe wanneer je waar aankomt, dus het was eigenlijk puur voor de goesting). Het heeft in ieder geval gesmaakt!
Verder richting de gletsjers dan maar! We sliepen 's avonds op een camping vlak naast de baan in Hari Hari, dus we waren uiteraard vroeg wakker en konden onze weg dus weer eens verder zetten.
Er was nog een plekje waar we volgens een Duitser zeker moesten langs gaan, vlak bij Franz Josef (gletsjer 1). Dus zo gezegd zo gedaan, we passeerden langs Okarito. Hier bevond zich een mooi en rustig strandje waar we een spelende zeehond zagen voorbijzwemmen. Verder was er ook een lagoon, waar we weer een groot aantal oystercatchers tegen kwamen. Daar zetten we ons dan maar ineens neer om te eten, zodat we weer goed verder konden.
In Franz Josef informeerden we naar de mogelijkheden om een tocht op 1 van de gletsjers te doen en Kimby verkende de streek alvast vanuit de lucht. Uiteindelijk besloten we om ineens tot bij de volgende gletsjer (Fox) te gaan om daar een dagtrip te boeken. Dus de volgende dag trokken we onze stapschoenen weer aan en beklommen we de gletsjer. Het was een zware klim tot op het ijs, maar zeker en vast de moeite waard! We hadden een leuke groep en genoten met volle teugen van ons dagje. Na onze (late) lunch om een uur of 2 's middags begon het te regenen, maar die nattigheid kon onze gletsjer ervaring zeker niet stuk krijgen, het werd gewoon nog een beetje extra avontuurlijk. De foto's spreken voor zich denk ik...
Achteraf terug met de beide voetjes op de grond, sloten we onze dag af in een cafeetje aan de overkant van de straat, samen met Jerry en Lyn, een Engels koppel en Mell (ook van Engeland).
Het werd dus nog een heel gezellig avondje.
Normaal ging Ine de volgende dag skydiven, maar wegens te slecht weer kon dit niet door gaan, maar we hebben nog tijd genoeg om dat te doen natuurlijk.
Dus onze tocht ging verder...
We passeerden een zalm boerderij, gingen langs een uitkijkpunt waar je zeehonden kon zien (het waren stipjes) van heel ver :) en kwamen aan bij een camping aan een meertje. Het zag er gezellig uit en het weer was opgeklaard, dus we zetten onze tenten op en aten nog een hapje.
De volgende morgen bleek dat het weer HELEMAAL NIET was opgeklaard en het de hele nacht had geregend. We vonden het al verdacht dat Kimby al bijna volledig ingepakt was toen wij opstonden, maar de reden hiervoor was dat Kimby bijna uit haar tent dreef. Dit is natuurlijk niet de leukste manier om wakker te worden, maar ja, dat kan dus blijkbaar al eens gebeuren... Ook bij ons had het niet lang meer geduurd voor we nat geweest zouden zijn, dus alles was heel snel ingepakt. Met deze tegenslag besloten we dan maar om snel een camping te zoeken met een droogkast en eventueel een bed, zodat we alles terug droog kregen. Uiteindelijk kwamen we in Wanaka aan en vonden we daar in de buurt een geschikte camping. Ondertussen scheen de zon weer helemaal en waren onze tenten direct weer droog. Na een paar machientjes wassen en drogen, waren er van onze natte morgen al geen sporen meer.
In Wanaka bevindt zich ook een vestiging van Puzzle world en omdat we al eens gaan kijken waren in Taupo, gingen we zeker terug. Hier hebben ze echt alle soorten puzzels en braincrackers en hier waren we dus een paar uurtjes zoet.
Onze weg zette zich daarna door naar Arrowtown een gezellig klein, historisch dorpje dat vroeger leefde van de goudhandel. Later reden we naar Lake Moke, Mell had ons aangeraden om daar zeker eens langs te gaan. Dit was een afgelegen meer, dus na lange tijd gravelroad, en hopen dat er geen tegenliggers kwamen, bereikten we het meer. En Mell had niet gelogen, het was weer een prachtige en rustige plek, waar we ook ineens onze tenten konden opzetten.
We gingen 's morgens vroeg opstaan om te gaan wandelen, dus vanaf het licht werd kwamen we uit onze tent. De nacht was nogal aan de koude kant geweest vonden we, maar dat het ijs op onze tent stond, dat hadden we echt niet verwacht! We trokken dus maar een trui extra aan en braken onze tenten af. Met vriesvingers en tenen als gevolg. Snel ontbijten en aan onze wandeling beginnen. Vanaf het punt waar we in de zon liepen warmden we weer snel op en na een wandeling van 1.5 uur was alles weer in orde. Tja hoe lager we gaan (op de kaart dan toch) hoe kouder het wordt... Dat belooft voor de komende dagen!
In Queenstown gingen we een dagje shoppen. Een dagje rustig aan voor we naar Milford Sound trokken in the middle of nowhere. We hebben een boottocht gemaakt met de Milford Warrander, een ship waar ongeveer 70 mensen op kunnen. Om half 5 's avonds gingen we aan boord en voeren we een beetje rond in het mooie fiordland. We zagen zeehonden, deze keer van dicht bij en kregen uitleg bij wat we zagen. Het Fiordland ontstond door gletsjers die doorheen de tijd tot water vergaan zijn. We kregen later nog de mogelijkheid om te kayakken of met de speedboot mee te varen. We kozen voor de speedboot, want kayakken zouden we graag nog een ander keertje uitgebreid doen.
We bleven ook logeren op de boot, dus er was nog een 3-gangen menu voorzien. Het was heerlijk en alles was vers gemaakt op de boot, zelfs de muffins die we bij het dessert kregen. We genoten van ons diner in deze geweldige omgeving en achteraf was het nog een gezellig avondje.
's Morgens waren we al om 6 uur op omdat we de zon wel graag zagen opkomen. Na een lekker ontbijtje stonden we dus weer op het dek om van het landschap te genieten. Achteraf werden we aan een uitkijkpunt afgezet, waar we enkele meters onder water (van achter glas) konden zien naar de visjes en andere levende wezens die zich hier bevonden. Normaal leven deze diersoorten veel dieper in de zee, maar omdat het hier door de samenstelling van zout -en zoetwater donkerder is leven ze meer aan de oppervlakte. Ook deze trip was weer de moeite waard!
Achteraf hebben we nog een wandeling van ongeveer 3 uur gemaakt naar de top van de berg (Key Summit) om weer super uitzichten te krijgen over de hele streek. Het weer was niet opperbest, dus we konden niet alles zien, maar wat we zagen maakte het klimmen toch ook weer goed :)
Nu zitten we ondertussen in Invercargill en zijn we onze trip naar Steward Island aan het plannen. Op dit eiland waar er nog veel inheemse vogels zitten zoals de Weka en de Kiwi gaan we hoogst waarschijnlijk een 3-daagse trektocht doen. We zullen dus alvast onze benen maar insmeren!
Tot zover voorlopig en we laten jullie zeker weten hoe het was op de Steward zijn eiland.
Bergen groeten van ons 3!
KIK
Here we are again
For all you English speakers, its been quite a while, about a month I do believe...
And so sit down with a cuppa, so I can tell you what we have been up to...
After we left Palmerston North we went to Wellington, this is a large town and the home town of Peter Jackson. Some know him as the director of lord of the rings, here in NZ he is known as God. And being the fan I am, I took the opportunity to go on another tour to see the sights where the movie was filmed.
We also spent a day in the Te Papa Museum. Yes, excluding the lunch brake we where there for 5 hours. This place is huge and really interesting for the big as well as the small kids. And the best thing is it is absolutely free!
That evening we went to a rugby match. Hurricanes vs the reds (23-18). And we thought they only had cheerleaders at American football games. It was quite an event!
The next day we took the ferry to the south Island. And stayed in Nelson the first night, we kind of planned what we wanted to do on the south Island that evening and had some help from a friendly german guy. (I do believe a lot of people in Germany are not home.)
The south Island is totally different to the North Island, a lot less people, a lot more mountains. There seems to be a bit more emphasis on walking anywhere you go. Because there ain't much else you can do except enjoy what nature has to offer. So being the experienced trampers we are, we have enjoyed a lot of lovely walks. (Mount Robert was rather good, a bit windy on top though) and stayed at some amazing DOC campsites. The one that comes to mind immediately is the one on the edge of lake Moke. Beautiful, but the first time we experienced the cold. We woke up with ice on our tents. It was the 10th of march and it is quite clear that we are going into the autumn here. So we wear another layer of clothes and enjoy the sunshine even more when we get it .
On the way down the Island we had to make a pit stop in Hokitika. We had some trouble with the clutch, so had to have it replaced. It wasn`t too bad, we got to stay in a hostel for a couple of nights. (It was raining and so we could not put our tents up or we would have gotten washed out) One evening we went to the local cinema, this is an old bank building which has been transformed. The owner has put some sofas in the main hall and has hung a big white screen. He sells semi cool wine and beer and the movies shown are all b listed but it adds to the ambiance somehow. It was really cosy and very welcome on a wet afternoon.
I also went bone carving one of the days we where there. Well not exactly bone but shell. I made my own design and worked on it for a whole day. Ine and Katleen went online so that is why the Flemish part of the blog was a bit more up to date. Because I was carving while they were typing.
Anyway the day the car was ready we packed up and headed on again. Thankfully it also stopped raining that day. First stop Hokitika gorge. The river that runs through it has the most amazing color (the water has any way) as you can see on the pictures. We have no idea why its this color (where is that board with information when you need it!) but think its cool and the nauseating swingbridge was fun to!
From Hokitika it was on to Fox glacier and Franz Josef. These are 2 glaciers in the Mount Cook National Park, and they are still growing in size, which apparently is pretty unique thanks to global warming. I went and flew over them with a helicopter, we also landed at the top so we could have a good look around. It was cold but good. and except for Mount Cook being `in cloud` it was a really good day for flying. The next day we went for a walk on the glacier. It was quite a climb getting there, and after we had lunch, it started to rain! Apparently it happens quite a lot. (something has to make the glacier grow). Our guide Rob was from Holland and has lived in NZ for the last 17 years. He kept us entertained with a lot of interesting stories about the glaciers and how they got to be there in the first place. So we didn`t mind the frozen fingers and toes to much.
There where some nice people on the trip with us that day, and to celebrate the hard days walk, we went to the pub in the evening. To Mell, Marcia, Jerry and Lyn thanks for the lovely evening and hope the rest of your journey goes well!
We stayed to watch the live evening act and see the locals unwind. Not made up our minds which was the most entertaining!
The next day Ine had a sky dive booked but the weather gods decided against it, so we moved on.
We stayed the night in Haast, a tiny town, this is because nobody in their right mind would live here. The sandflies outnumber the locals , about a zillion to one. Another DOC campsite, where I actually woke up in a puddle of water. It had rained so much during the night that the field had become a swamp. So we packed up quickly and found the sun in Wanaka. To get here we had go drive along the Haast pas. A long road where everywhere you look deserves its own picture postcard. In Wanaka we had to wash and dry everything because a lot of our gear got wet during the night.
In the winter this town is a ski resort but its main attraction for us was Puzzle world.
Just big kids we are...
In the afternoon we got to Arrowtown. Nice little village, brilliant little chocolate shop! Hand made chocolate following a Belgian recepy. We have been to some cool places but this was nearly heaven for the chocoholic that I am... Ine and Katleen found there fancy in the fudge shop across the road. The chocolate tastes totally different here so it was a nice treat.
The next day we where in Queenstown where we did a spot of shopping, by the end of the day we all had a new pair of shoes, girls will be girls,... Its all the walking we do, they wear out...
Next stop after Queenstown was Milford sound. This is situated in fiordland, another National park and place of beauty. Milford is one of the most popular sounds and easier to get to than Doubtfull sound. So we booked an overnight cruise to see it. We left at approx.4 pm and had a tour of the first part of the sound. We saw some seals as they where chilling out on the rocks. And had a tour in the speedboat as the cook was preparing dinner.
Everyone went to bed early because at 7 in the morning we where heading out to sea. The mist lifting early in the morning made the whole place almost magical.
On our way back to the harbour we stopped at the underwater observatory.
There are two layers of water, salty sea water and, sweat rainwater in the sound. The top layer blocks out the sun so the plants and fish that live here normally survive only in really deep water. And not in the shallow waters of a fjord or sound (300m is shallow, pff). So the black corral that looked pretty white to me, was unique. Its a good thing these tours are all guided. All fishes look pretty much the same to me. On the way back from Milford we went for another walk to stretch our sealegs.
And so that brings us to Invercargill where we are now, planning our trip on Stewart Island.
We are going to do a three day trek and hope to see a lot of NZ wild life. The Island is as Big as Singapore and has only a handful of streets on it, no cars aloud. So I think the chance we see some critters is big.
We will keep you posted...
And so sit down with a cuppa, so I can tell you what we have been up to...
After we left Palmerston North we went to Wellington, this is a large town and the home town of Peter Jackson. Some know him as the director of lord of the rings, here in NZ he is known as God. And being the fan I am, I took the opportunity to go on another tour to see the sights where the movie was filmed.
We also spent a day in the Te Papa Museum. Yes, excluding the lunch brake we where there for 5 hours. This place is huge and really interesting for the big as well as the small kids. And the best thing is it is absolutely free!
That evening we went to a rugby match. Hurricanes vs the reds (23-18). And we thought they only had cheerleaders at American football games. It was quite an event!
The next day we took the ferry to the south Island. And stayed in Nelson the first night, we kind of planned what we wanted to do on the south Island that evening and had some help from a friendly german guy. (I do believe a lot of people in Germany are not home.)
The south Island is totally different to the North Island, a lot less people, a lot more mountains. There seems to be a bit more emphasis on walking anywhere you go. Because there ain't much else you can do except enjoy what nature has to offer. So being the experienced trampers we are, we have enjoyed a lot of lovely walks. (Mount Robert was rather good, a bit windy on top though) and stayed at some amazing DOC campsites. The one that comes to mind immediately is the one on the edge of lake Moke. Beautiful, but the first time we experienced the cold. We woke up with ice on our tents. It was the 10th of march and it is quite clear that we are going into the autumn here. So we wear another layer of clothes and enjoy the sunshine even more when we get it .
On the way down the Island we had to make a pit stop in Hokitika. We had some trouble with the clutch, so had to have it replaced. It wasn`t too bad, we got to stay in a hostel for a couple of nights. (It was raining and so we could not put our tents up or we would have gotten washed out) One evening we went to the local cinema, this is an old bank building which has been transformed. The owner has put some sofas in the main hall and has hung a big white screen. He sells semi cool wine and beer and the movies shown are all b listed but it adds to the ambiance somehow. It was really cosy and very welcome on a wet afternoon.
I also went bone carving one of the days we where there. Well not exactly bone but shell. I made my own design and worked on it for a whole day. Ine and Katleen went online so that is why the Flemish part of the blog was a bit more up to date. Because I was carving while they were typing.
Anyway the day the car was ready we packed up and headed on again. Thankfully it also stopped raining that day. First stop Hokitika gorge. The river that runs through it has the most amazing color (the water has any way) as you can see on the pictures. We have no idea why its this color (where is that board with information when you need it!) but think its cool and the nauseating swingbridge was fun to!
From Hokitika it was on to Fox glacier and Franz Josef. These are 2 glaciers in the Mount Cook National Park, and they are still growing in size, which apparently is pretty unique thanks to global warming. I went and flew over them with a helicopter, we also landed at the top so we could have a good look around. It was cold but good. and except for Mount Cook being `in cloud` it was a really good day for flying. The next day we went for a walk on the glacier. It was quite a climb getting there, and after we had lunch, it started to rain! Apparently it happens quite a lot. (something has to make the glacier grow). Our guide Rob was from Holland and has lived in NZ for the last 17 years. He kept us entertained with a lot of interesting stories about the glaciers and how they got to be there in the first place. So we didn`t mind the frozen fingers and toes to much.
There where some nice people on the trip with us that day, and to celebrate the hard days walk, we went to the pub in the evening. To Mell, Marcia, Jerry and Lyn thanks for the lovely evening and hope the rest of your journey goes well!
We stayed to watch the live evening act and see the locals unwind. Not made up our minds which was the most entertaining!
The next day Ine had a sky dive booked but the weather gods decided against it, so we moved on.
We stayed the night in Haast, a tiny town, this is because nobody in their right mind would live here. The sandflies outnumber the locals , about a zillion to one. Another DOC campsite, where I actually woke up in a puddle of water. It had rained so much during the night that the field had become a swamp. So we packed up quickly and found the sun in Wanaka. To get here we had go drive along the Haast pas. A long road where everywhere you look deserves its own picture postcard. In Wanaka we had to wash and dry everything because a lot of our gear got wet during the night.
In the winter this town is a ski resort but its main attraction for us was Puzzle world.
Just big kids we are...
In the afternoon we got to Arrowtown. Nice little village, brilliant little chocolate shop! Hand made chocolate following a Belgian recepy. We have been to some cool places but this was nearly heaven for the chocoholic that I am... Ine and Katleen found there fancy in the fudge shop across the road. The chocolate tastes totally different here so it was a nice treat.
The next day we where in Queenstown where we did a spot of shopping, by the end of the day we all had a new pair of shoes, girls will be girls,... Its all the walking we do, they wear out...
Next stop after Queenstown was Milford sound. This is situated in fiordland, another National park and place of beauty. Milford is one of the most popular sounds and easier to get to than Doubtfull sound. So we booked an overnight cruise to see it. We left at approx.4 pm and had a tour of the first part of the sound. We saw some seals as they where chilling out on the rocks. And had a tour in the speedboat as the cook was preparing dinner.
Everyone went to bed early because at 7 in the morning we where heading out to sea. The mist lifting early in the morning made the whole place almost magical.
On our way back to the harbour we stopped at the underwater observatory.
There are two layers of water, salty sea water and, sweat rainwater in the sound. The top layer blocks out the sun so the plants and fish that live here normally survive only in really deep water. And not in the shallow waters of a fjord or sound (300m is shallow, pff). So the black corral that looked pretty white to me, was unique. Its a good thing these tours are all guided. All fishes look pretty much the same to me. On the way back from Milford we went for another walk to stretch our sealegs.
And so that brings us to Invercargill where we are now, planning our trip on Stewart Island.
We are going to do a three day trek and hope to see a lot of NZ wild life. The Island is as Big as Singapore and has only a handful of streets on it, no cars aloud. So I think the chance we see some critters is big.
We will keep you posted...
maandag 3 maart 2008
Bijna helemaal vanonder op de wereld!
Dag iedereen!
Eindelijk nog eens een deftige internetshop gevonden om nog eens een beetje te bloggen!
Hier zijn we dan op het zuideiland. Vandaag zitten we in Hokitika, maar we zullen even van in Wellington beginnen.
Voor de overzetboot moesten we in Wellington zijn. Daar zijn we dan ineens 2 dagen gebleven, want we hadden tickets geboekt voor een rugbymatch. Echt geweldig om in zo'n stadion te zijn voor zo'n match. Het waren "The Hurricanes" tegen "The Reds" 2 ploegen van de Super 14 van NZ, Australie en Afrika. Laat ons dus gewoonweg zeggen topploegen. Ongelofelijke sport om te kijken en het entertainment op en rond het veld was ook wel op en top.
De volgende morgen zijn we dan met de "InterIslander" naar het zuideiland gevaren. Onderweg zagen we dolfijnen, de eerste en enigen tot hier toe, maar normaal gezien zouden we er nog wel een aantal moeten tegenkomen.
Na een avondje plannen trokken we eerst naar Motueka om naar de markt te gaan (8 kramen en pakweg 60 bezoekers, alhoewel ik nu waarschijnlijk al overdrijf). Normaal gingen we in de streek van Abel Tasman nog kajakken, maar het weer zat even niet mee, dus dat stellen we dan maar uit tot op onze terugweg.
Onze weg ging dan verder naar Nelson Lakes National Park, dit is een heel mooi gebergte waarin zich ook nog 2 grote meren bevinden. Achteraf bleek deze buurt echt wel de moeite waard om van naderbij te bekijken. De eerste avond genoten we aan het water van ons avondmaal en we bleven daar gezellig zitten tot de zon onder ging (het was dus 24 februari en wij zaten tot een uur of 10 in ons t-shirtje buiten hee!!! )
De volgende dag trokken we onze wandelschoenen aan en trokken we de bergen in. Mount Robert is een berg die gelegen is aan Lake Rotoiti en die dus prachtige uitzichten geeft over het meer en de hele streek. Ook al was het een heuse klim van 2 uur en zagen onze kuitspieren weer een beetje af, we vonden het echt de moeite waard. Het was een trip van dikke 5 uur, maar onvergetelijk.
Achteraf zijn we nog even een kijkje gaan nemen bij Lake Rotoroa, maar eigenlijk was het vorige meer toch veel mooier hoor :) qua mooie natuur wordt een mens hier eeeeecht wel verwend. Zooooooooooooooo mooooooooooi.
Dan trokken we terug richting kust, meer bepaald de westkust. We namen de moeite om een omweg te maken naar Karamea en ook daar hebben we geen spijt van. Karamea is een rustige buurt aan de kust waar er op gebied van archeologie schatten te vinden zijn. Hier vond men onder andere beenderen van de Moa, een lang uitgestorven vogel soort.
Wij gingen dan ook eens op verkenning... Met onze Petzls op het hoofd gingen we de grotten in. We twijfelden eerst omdat er verwittigd werd dat er veel Weta's (sprinkaanachtige insecten) en spinnen zitten. Maar uiteindelijk viel dat allemaal wel mee. Die dag deden we ook nog een wandeling naar de boogrotsen in de buurt en een klein meertje, om de avond af te sluiten met een wandeling van een uur door regenwoud om aan een prachtig strand te komen. Natuurlijk moesten we die wandeling ook nog terug doen, maar tegen valavond was het nog heel mooi.
Ondertussen hebben we op de weg naar Hokitika nog een kleine omweg gemaakt om een kolonie zeehonden te gaan bekijken. Ook leuk om die beestjes bezig te zien :). We passeerden ook nog de Pancake rocks, maar hier zullen de foto's wel voor zich spreken.
Ondertussen zitten we in Hokitika en hebben we omwille van de regen een paar nachten in hostels doorgebracht omdat het hier gigantisch regende!!! Jaja, het is hier niet enkel zon :). Als we in onze tentjes hadden geslapen waren we waarschijnlijk afgedreven. Hier geldt in het algemeen de regel, als het na een warme en droge zomer dan eindelijk eens regent, dan valt het er dagen aan een stuk met bakken uit. We hebben dan maar ineens een cinemake gedaan. Met cinemaKE overdrijf ik echt niet hoor, eigenlijk was het eerder een groot scherm ergens in een living met een 10-tal zetels er voor. Al bij al zal er 25 man geweest zijn en dan zat de zaal echt wel vol! Er zijn zelfs nog stoelen bijgezet :) absoluut gezellig was het wel. Echt niet te vergelijken met onze megazalen...
Voila, nu zijn jullie ook weer een beetje op de hoogte van ons avontuur! Wij zetten onze reis weer verder richting zuiden. We komen dichter en dichter bij de gletsjers.
Tot de volgende keer!!!
Heel veel groeten van ons 3en!
x
Eindelijk nog eens een deftige internetshop gevonden om nog eens een beetje te bloggen!
Hier zijn we dan op het zuideiland. Vandaag zitten we in Hokitika, maar we zullen even van in Wellington beginnen.
Voor de overzetboot moesten we in Wellington zijn. Daar zijn we dan ineens 2 dagen gebleven, want we hadden tickets geboekt voor een rugbymatch. Echt geweldig om in zo'n stadion te zijn voor zo'n match. Het waren "The Hurricanes" tegen "The Reds" 2 ploegen van de Super 14 van NZ, Australie en Afrika. Laat ons dus gewoonweg zeggen topploegen. Ongelofelijke sport om te kijken en het entertainment op en rond het veld was ook wel op en top.
De volgende morgen zijn we dan met de "InterIslander" naar het zuideiland gevaren. Onderweg zagen we dolfijnen, de eerste en enigen tot hier toe, maar normaal gezien zouden we er nog wel een aantal moeten tegenkomen.
Na een avondje plannen trokken we eerst naar Motueka om naar de markt te gaan (8 kramen en pakweg 60 bezoekers, alhoewel ik nu waarschijnlijk al overdrijf). Normaal gingen we in de streek van Abel Tasman nog kajakken, maar het weer zat even niet mee, dus dat stellen we dan maar uit tot op onze terugweg.
Onze weg ging dan verder naar Nelson Lakes National Park, dit is een heel mooi gebergte waarin zich ook nog 2 grote meren bevinden. Achteraf bleek deze buurt echt wel de moeite waard om van naderbij te bekijken. De eerste avond genoten we aan het water van ons avondmaal en we bleven daar gezellig zitten tot de zon onder ging (het was dus 24 februari en wij zaten tot een uur of 10 in ons t-shirtje buiten hee!!! )
De volgende dag trokken we onze wandelschoenen aan en trokken we de bergen in. Mount Robert is een berg die gelegen is aan Lake Rotoiti en die dus prachtige uitzichten geeft over het meer en de hele streek. Ook al was het een heuse klim van 2 uur en zagen onze kuitspieren weer een beetje af, we vonden het echt de moeite waard. Het was een trip van dikke 5 uur, maar onvergetelijk.
Achteraf zijn we nog even een kijkje gaan nemen bij Lake Rotoroa, maar eigenlijk was het vorige meer toch veel mooier hoor :) qua mooie natuur wordt een mens hier eeeeecht wel verwend. Zooooooooooooooo mooooooooooi.
Dan trokken we terug richting kust, meer bepaald de westkust. We namen de moeite om een omweg te maken naar Karamea en ook daar hebben we geen spijt van. Karamea is een rustige buurt aan de kust waar er op gebied van archeologie schatten te vinden zijn. Hier vond men onder andere beenderen van de Moa, een lang uitgestorven vogel soort.
Wij gingen dan ook eens op verkenning... Met onze Petzls op het hoofd gingen we de grotten in. We twijfelden eerst omdat er verwittigd werd dat er veel Weta's (sprinkaanachtige insecten) en spinnen zitten. Maar uiteindelijk viel dat allemaal wel mee. Die dag deden we ook nog een wandeling naar de boogrotsen in de buurt en een klein meertje, om de avond af te sluiten met een wandeling van een uur door regenwoud om aan een prachtig strand te komen. Natuurlijk moesten we die wandeling ook nog terug doen, maar tegen valavond was het nog heel mooi.
Ondertussen hebben we op de weg naar Hokitika nog een kleine omweg gemaakt om een kolonie zeehonden te gaan bekijken. Ook leuk om die beestjes bezig te zien :). We passeerden ook nog de Pancake rocks, maar hier zullen de foto's wel voor zich spreken.
Ondertussen zitten we in Hokitika en hebben we omwille van de regen een paar nachten in hostels doorgebracht omdat het hier gigantisch regende!!! Jaja, het is hier niet enkel zon :). Als we in onze tentjes hadden geslapen waren we waarschijnlijk afgedreven. Hier geldt in het algemeen de regel, als het na een warme en droge zomer dan eindelijk eens regent, dan valt het er dagen aan een stuk met bakken uit. We hebben dan maar ineens een cinemake gedaan. Met cinemaKE overdrijf ik echt niet hoor, eigenlijk was het eerder een groot scherm ergens in een living met een 10-tal zetels er voor. Al bij al zal er 25 man geweest zijn en dan zat de zaal echt wel vol! Er zijn zelfs nog stoelen bijgezet :) absoluut gezellig was het wel. Echt niet te vergelijken met onze megazalen...
Voila, nu zijn jullie ook weer een beetje op de hoogte van ons avontuur! Wij zetten onze reis weer verder richting zuiden. We komen dichter en dichter bij de gletsjers.
Tot de volgende keer!!!
Heel veel groeten van ons 3en!
x
woensdag 20 februari 2008
New Adventures part 2
When we left the farm, we took the Forgotten World Highway. It took us 5 hours to drive down it, and I think we passed no more than 20 cars.
Saturday we where in New Plymouth and as this is a reasonable sized town, we thought we would treat ourselves and go for a meal and a drink after.
We had a chinees and looked for a pub that looked a bit lively, we where in bed by 10! I think coming from antwerp, we're a bit spoiled.
We have also started walking a bit more. In april we want to climb Mount Doom (see lord of the rings), and sitting in the car a lot does not help. So the new aim is to get fit, or as near as. There are a lot of walking tracks everywhere, so it is not hard.
One of our walks was to the Bridge to Nowhere. It crosses the Whanganui river. We took a jet boat to the nearest docking point near the bridge, and then it was a 40 min walk to the bridge. (we are building up the distances!). Years ago there was a lot of farms there, the river was an important way of transport. But now there are the roads and they dont use the river any more. So the farmers have left and the bridge is not used any more.
The guy who steered the boat was able to give a lot of info, about the Maori to, so it was really an interesting day out.
And so now we are in Palmerston North for a couple of days before we go to Wellington, where there are a lot more movie sites to see, yipie!
We will let you know more when we can, the south Island is even more deserted so we shall see if they know what internet is!
Saturday we where in New Plymouth and as this is a reasonable sized town, we thought we would treat ourselves and go for a meal and a drink after.
We had a chinees and looked for a pub that looked a bit lively, we where in bed by 10! I think coming from antwerp, we're a bit spoiled.
We have also started walking a bit more. In april we want to climb Mount Doom (see lord of the rings), and sitting in the car a lot does not help. So the new aim is to get fit, or as near as. There are a lot of walking tracks everywhere, so it is not hard.
One of our walks was to the Bridge to Nowhere. It crosses the Whanganui river. We took a jet boat to the nearest docking point near the bridge, and then it was a 40 min walk to the bridge. (we are building up the distances!). Years ago there was a lot of farms there, the river was an important way of transport. But now there are the roads and they dont use the river any more. So the farmers have left and the bridge is not used any more.
The guy who steered the boat was able to give a lot of info, about the Maori to, so it was really an interesting day out.
And so now we are in Palmerston North for a couple of days before we go to Wellington, where there are a lot more movie sites to see, yipie!
We will let you know more when we can, the south Island is even more deserted so we shall see if they know what internet is!
dinsdag 19 februari 2008
New adventures
We have finally made it out of Auckland!
Yes its taken us a while, but we are in Palmerston North tonight. The last days on the North Island. We have booked the boat that will take us to the South Island for the 23 of feb.
So what have we been up to?
Well, when we where in Auckland we met up with Josh again. (This is someone we met in the Kahoe farm hostel). He had suggested to come and make the real belgian fries for him and his family when we where in Auckland next, so we did.
It took us a while to get it right, the potatoes and oil, are not the same. But the end result was pretty decent so they got the idea of what there supposed to taste like.
In the evening Josh showed us around Auckland, and when we came upon a belgian bar, we advised him on what kind of beer he should drink!
The family was kind enough to let us stay the night, so to Josh and the rest of the Bartlett family, THANK YOU! for making us feel welcome.
After that we went to visit Mata Mata, this is where the shire is and we stood in front of the party tree. For the non Lord of the Rings fans. This is a place where part of the movie Lord of the Rings was filmed, its where the hobbits live.
We drove to Taumarunui the same day and some how Ine and Katleen ended up joining in with a football match.
We went there to visit Leen (a friend of Katleen who moved to NZ about 4 years ago). We met at the tournament in the town and they where a player short so why not.
We stayed at the farm for a couple days, its situated almost in the middle of nowhere. It was really cool for us townies to get a glimpse of what they do on a farm in NZ. We got the chance to sheer a sheep (wel a part of it), we also saw how the real sheerers do it. (just a little faster).
We saw a cow give birth, as in we saw Brendon give her a hand. The calf was a little stuck so he had to pull it out.
I even watched as others where working hard to build a hayshed, no, I think I shovelled a bit of dirt into a hole. Yes, it was really hard work!
Everything was a really interesting, and before we go to aussi we will go back to learn some more.
The second day we where there, we joined in with the sportsday the neighbours organise every 2 years. They had the same kind of games we played in the youthclub, so we had lots of fun.
In the evening we had a good bbq to end a good day.
We also went to Rotorua. This is the town that smells like farts, it really does. Its because of the thermal activity. The earth boubles and farts away here. In the evening we went for a traditional Maori meal (Hangi). They pull it out of the ground but its really yummy. They also had a show telling us about their traditions.
I will have to tell you more about it tomorow because the internet place is closing down. Goodnight
Yes its taken us a while, but we are in Palmerston North tonight. The last days on the North Island. We have booked the boat that will take us to the South Island for the 23 of feb.
So what have we been up to?
Well, when we where in Auckland we met up with Josh again. (This is someone we met in the Kahoe farm hostel). He had suggested to come and make the real belgian fries for him and his family when we where in Auckland next, so we did.
It took us a while to get it right, the potatoes and oil, are not the same. But the end result was pretty decent so they got the idea of what there supposed to taste like.
In the evening Josh showed us around Auckland, and when we came upon a belgian bar, we advised him on what kind of beer he should drink!
The family was kind enough to let us stay the night, so to Josh and the rest of the Bartlett family, THANK YOU! for making us feel welcome.
After that we went to visit Mata Mata, this is where the shire is and we stood in front of the party tree. For the non Lord of the Rings fans. This is a place where part of the movie Lord of the Rings was filmed, its where the hobbits live.
We drove to Taumarunui the same day and some how Ine and Katleen ended up joining in with a football match.
We went there to visit Leen (a friend of Katleen who moved to NZ about 4 years ago). We met at the tournament in the town and they where a player short so why not.
We stayed at the farm for a couple days, its situated almost in the middle of nowhere. It was really cool for us townies to get a glimpse of what they do on a farm in NZ. We got the chance to sheer a sheep (wel a part of it), we also saw how the real sheerers do it. (just a little faster).
We saw a cow give birth, as in we saw Brendon give her a hand. The calf was a little stuck so he had to pull it out.
I even watched as others where working hard to build a hayshed, no, I think I shovelled a bit of dirt into a hole. Yes, it was really hard work!
Everything was a really interesting, and before we go to aussi we will go back to learn some more.
The second day we where there, we joined in with the sportsday the neighbours organise every 2 years. They had the same kind of games we played in the youthclub, so we had lots of fun.
In the evening we had a good bbq to end a good day.
We also went to Rotorua. This is the town that smells like farts, it really does. Its because of the thermal activity. The earth boubles and farts away here. In the evening we went for a traditional Maori meal (Hangi). They pull it out of the ground but its really yummy. They also had a show telling us about their traditions.
I will have to tell you more about it tomorow because the internet place is closing down. Goodnight
Onze laatste dagen in het noorden van NZ
Hello Folks!
Het is weer even geleden dat we onze blog hebben bijgewerkt, dus verwacht je maar aan een fiks verslag en een grote portie foto's!
We zijn ondertussen op bezoek geweest bij Leen en Brendon (alias B.J.) in Tauramanui. Leen is een vriendin van Katleen van vroeger bij de scouts. Ondertussen woont Leen al enkele jaren in NZ met haar man (echte Kiwi) en sinds oktober hebben ze een dochter (Alisha).
Op weg naar Tauramanui kregen we van Leen bericht dat we best ineens naar het voetbalplein kwamen omdat ze moest spelen om 18u. Dus wij daar heen gegaan met het idee om eens goed te supporteren vanaf de zijlijn... Tja dat was buiten 2 dames gerekend die hadden afgebeld, dus Katleen en Ine werden mee ingeschakeld als reserven. Het bleek een tornooi te zijn, dus het waren 2 matchen die avond. Gelukkig was het maar 12 minuten aan elke kant van het veld, want onze conditie is er tot eergisteren niet beter op geworden. Maar soit we hebben nog eens een sportieve inspanning gedaan en achteraf waren ze nog steeds blij dat we meegedaan hadden, dus zoo slecht was het niet :)
Ook de volgende dag ging er sportief aan toe, het was sportdag met de buren. Echt wel heel leuk omdat iedereen, jong en oud, mee deed. Ook hier werden we ineens mee ingeschakeld. Iedereen werd in teams ingedeeld en met 5 ploegen. Er werden verschillende spelletjes tegen elkaar gespeeld: ei-smijten, touwtrekken, een megamixparcours op snelheid, 10x om de vinger draaien en dan zo recht mogelijk terug lopen en zeilschuiven. We voelden ons terug helemaal scout en chirotrut ;) (tis maar voor te lachen hee, we weten niet hoe je iemand van de chiro noemt en chirolid vonden we dom klinken). Ook het zeilschuiven ontbrak er niet aan. Het was een leuk dagje dat uiteraard met een BBQ werd afgesloten.
De volgende dag waren we vroeg uit de veren, want we gingen schapen scheren. Jaja, weer een opdracht volbracht! Vreemd om bij zo'n schaap zijn frakske uit te doen. Leuke ervaring en dit was nog maar het begin van onze belevenissen op de boerderij...
Na het schapen scheren vertrokken we voor 2 dagen naar andere oorden. We bezochten het stadje Rotorua, waar er veel thermische activiteit is en waar het ongelofelijk hard naar rotte eieren stinkt! Echt niet normaal die geur daar, maar gelukkig voor jullie is er geen geur gekoppeld aan foto's. Maar het was zeker de moeite waard om er langs te gaan. 's Avonds zijn we naar een Maoridorp gegaan waar we kennis maakten met de speciale Maori cultuur, ook echt wel de moeite. Bij de Mitai stam zagen we hoe ze hun eten onder de grond klaar maken (Hangi). Verder kregen we een rondleiding door het dorp en genoten we van een voorstelling van hun zang\dans\muziek\kleding\wapens\tattoo's,... (zie foto's). Later schoven we aan tafel om te genieten van een heerlijke Maori maaltijd en achteraf gingen we nog even op stap om glimwormen en palingen te spotten.
De ochtend na ons bezoek aan de Mitai stam gingen we terug om ons net iets meer in te leven in het Maorigebeuren. Weer een opdracht achter de rug!
Verder zijn we nog langs de Huka Falls geweest aan het Taupo meer, we bezochten een glasblazer en we gingen langs Puzzle World. (blijkbaar zijn er in Merksem nog fans van de WASGIJ puzzels!). En terug op weg naar Tauramanui, de beste verblijfplaats tot hiertoe :)
Bij Leen, B.J en Alisha zijn we dan nog een paar dagen (of eigenlijk stiekem een week) gebleven. Het was leuk om daar de familie te leren kennen en hoe het er bij hen op de boerderij (niet het platteland, wel een heel gebergte) aan toe gaat.
We zijn met bijna heel de familie (ouders, broer en zussen met kinderen van BJ) de bergen ingetrokken om de hut die ze daar aan het bouwen zijn te gaan bewonderen. Met 2 auto's (4x4 uiteraard) een Quad en de Rhino (zie foto's) trokken we de bergen in. Veld na veld reden we door, hek open, hek toe, koeien, schapen, varkens, geiten en herten kwamen we tegen voor we ergens plots aan de hut kwamen. Leuk tripje! Voor herhaling vatbaar! Na een stevige lunch zijn we blauwe bessen gaan plukken voor de moeder van BJ, zij maakt daar verschillende lekkernijen mee. Maar achteraf bekeken doet Kimby dat ook niet slecht hoor, het dessert heeft gesmaakt.
Samen met Leen en Alisha hebben we ons de volgende dagen nog nuttig en natuurlijk ook iets minder nuttig bezig gehouden. BJ heeft ons 's avonds nog meer kennis laten maken met hun levensstijl en de dieren. We hebben eens paard gereden, we gingen mee de bergen in op geitenjacht en we zagen een kalf geboren worden. Het waren niet alledaagse (of toch niet voor ons) maar wel onvergetelijke gebeurtenissen die we zeker niet snel zullen vergeten.
Het was een geweldige week, maar ja, we moeten onze weg richting Zuidereiland nog verder zetten. We namen dus voorlopig afscheid en zetten onze reis verder. 1 ding is zeker: "Ze zien ons in april nog terug in Tauramanui!".
Onze weg ging verder richting Strattford via de 'Forgotten World Highway'. Op heel de weg kwamen we weinig mensen tegen en je zou denken een highway is een deftige baan, maar niet hier hoor, plots reden we weer kilometers lang op gravel. We bezochten een bar (Pub Whangamomona) in the middle of nowhere, waar de tijd zoals ze zeggen stil staat, maar uiteindelijk viel dat wel mee.
We zijn in New Plymouth geweest waar we een wandeling gemaakt hebben in een mooi park met een bloementuin en een kleine zoo. Na deze wandelig hebben we nog geen dag stilgezeten.
We bezochten de Dawson Falls en maakten een heel mooie wandeling aan de voet van Mount Taranaki. Deze omgeving was ook weer heel mooi.
We zijn dan verder doorgereden naar Wanganui. Op zoek naar een camping richting Pipiriki, waar we de volgende dag heen gingen kwamen we weer op ongelofelijke plaatsen. De natuur blijft ons verbazen...
In Pipiriki gingen we met een jetboat naar een plaats in het park waar je met de auto niet kan komen (te voet duurt het 3 dagen voor je er bent) om naar de 'Bridge to Nowhere' te gaan. De brug op zich was niet wauw, maar de verhalen die er achter schuil gingen wel en de natuur die er om heen ligt is gewoonweg prachtig! Natuurlijk was het jetboaten op zich ook al een avontuurtje op zich :)
Dan zijn we weer bij vandaag. We zaten vanmorgen terug in Wanganui city waar we een beetje gingen shoppen en naar Durie Hill gingen. Hier zou een tunnel zijn met een lift naar de top van de berg. We waren benieuwd en gingen op zoek maar vonden de tunnel niet direct. Dan maar te voet naar boven... 66 meter per trap naar boven (dit is te vergelijken met een 20e verdieping), dus dit was een goede training voor de komende wandelingen. Boven op de top van de berg stond dan de toren die uitzicht geeft over de hele stad, dus wij nog eens 176 trappen op. Op zich valt dit allemaal mee maar in een tijdsspanne van 20 minuten vergt het toch wel wat van de kuitspieren. Boven vonden we de weg naar de lift wel, dus de afdaling deden we met de lift. Uiteindelijk bleek dat de tunnel vlak naast de trap was en we dus niet goed genoeg rondgekeken hadden :) Maar we hebben onze conditietraining voor vandaag dan toch ook weer gehad.
Het is weer even geleden dat we onze blog hebben bijgewerkt, dus verwacht je maar aan een fiks verslag en een grote portie foto's!
We zijn ondertussen op bezoek geweest bij Leen en Brendon (alias B.J.) in Tauramanui. Leen is een vriendin van Katleen van vroeger bij de scouts. Ondertussen woont Leen al enkele jaren in NZ met haar man (echte Kiwi) en sinds oktober hebben ze een dochter (Alisha).
Op weg naar Tauramanui kregen we van Leen bericht dat we best ineens naar het voetbalplein kwamen omdat ze moest spelen om 18u. Dus wij daar heen gegaan met het idee om eens goed te supporteren vanaf de zijlijn... Tja dat was buiten 2 dames gerekend die hadden afgebeld, dus Katleen en Ine werden mee ingeschakeld als reserven. Het bleek een tornooi te zijn, dus het waren 2 matchen die avond. Gelukkig was het maar 12 minuten aan elke kant van het veld, want onze conditie is er tot eergisteren niet beter op geworden. Maar soit we hebben nog eens een sportieve inspanning gedaan en achteraf waren ze nog steeds blij dat we meegedaan hadden, dus zoo slecht was het niet :)
Ook de volgende dag ging er sportief aan toe, het was sportdag met de buren. Echt wel heel leuk omdat iedereen, jong en oud, mee deed. Ook hier werden we ineens mee ingeschakeld. Iedereen werd in teams ingedeeld en met 5 ploegen. Er werden verschillende spelletjes tegen elkaar gespeeld: ei-smijten, touwtrekken, een megamixparcours op snelheid, 10x om de vinger draaien en dan zo recht mogelijk terug lopen en zeilschuiven. We voelden ons terug helemaal scout en chirotrut ;) (tis maar voor te lachen hee, we weten niet hoe je iemand van de chiro noemt en chirolid vonden we dom klinken). Ook het zeilschuiven ontbrak er niet aan. Het was een leuk dagje dat uiteraard met een BBQ werd afgesloten.
De volgende dag waren we vroeg uit de veren, want we gingen schapen scheren. Jaja, weer een opdracht volbracht! Vreemd om bij zo'n schaap zijn frakske uit te doen. Leuke ervaring en dit was nog maar het begin van onze belevenissen op de boerderij...
Na het schapen scheren vertrokken we voor 2 dagen naar andere oorden. We bezochten het stadje Rotorua, waar er veel thermische activiteit is en waar het ongelofelijk hard naar rotte eieren stinkt! Echt niet normaal die geur daar, maar gelukkig voor jullie is er geen geur gekoppeld aan foto's. Maar het was zeker de moeite waard om er langs te gaan. 's Avonds zijn we naar een Maoridorp gegaan waar we kennis maakten met de speciale Maori cultuur, ook echt wel de moeite. Bij de Mitai stam zagen we hoe ze hun eten onder de grond klaar maken (Hangi). Verder kregen we een rondleiding door het dorp en genoten we van een voorstelling van hun zang\dans\muziek\kleding\wapens\tattoo's,... (zie foto's). Later schoven we aan tafel om te genieten van een heerlijke Maori maaltijd en achteraf gingen we nog even op stap om glimwormen en palingen te spotten.
De ochtend na ons bezoek aan de Mitai stam gingen we terug om ons net iets meer in te leven in het Maorigebeuren. Weer een opdracht achter de rug!
Verder zijn we nog langs de Huka Falls geweest aan het Taupo meer, we bezochten een glasblazer en we gingen langs Puzzle World. (blijkbaar zijn er in Merksem nog fans van de WASGIJ puzzels!). En terug op weg naar Tauramanui, de beste verblijfplaats tot hiertoe :)
Bij Leen, B.J en Alisha zijn we dan nog een paar dagen (of eigenlijk stiekem een week) gebleven. Het was leuk om daar de familie te leren kennen en hoe het er bij hen op de boerderij (niet het platteland, wel een heel gebergte) aan toe gaat.
We zijn met bijna heel de familie (ouders, broer en zussen met kinderen van BJ) de bergen ingetrokken om de hut die ze daar aan het bouwen zijn te gaan bewonderen. Met 2 auto's (4x4 uiteraard) een Quad en de Rhino (zie foto's) trokken we de bergen in. Veld na veld reden we door, hek open, hek toe, koeien, schapen, varkens, geiten en herten kwamen we tegen voor we ergens plots aan de hut kwamen. Leuk tripje! Voor herhaling vatbaar! Na een stevige lunch zijn we blauwe bessen gaan plukken voor de moeder van BJ, zij maakt daar verschillende lekkernijen mee. Maar achteraf bekeken doet Kimby dat ook niet slecht hoor, het dessert heeft gesmaakt.
Samen met Leen en Alisha hebben we ons de volgende dagen nog nuttig en natuurlijk ook iets minder nuttig bezig gehouden. BJ heeft ons 's avonds nog meer kennis laten maken met hun levensstijl en de dieren. We hebben eens paard gereden, we gingen mee de bergen in op geitenjacht en we zagen een kalf geboren worden. Het waren niet alledaagse (of toch niet voor ons) maar wel onvergetelijke gebeurtenissen die we zeker niet snel zullen vergeten.
Het was een geweldige week, maar ja, we moeten onze weg richting Zuidereiland nog verder zetten. We namen dus voorlopig afscheid en zetten onze reis verder. 1 ding is zeker: "Ze zien ons in april nog terug in Tauramanui!".
Onze weg ging verder richting Strattford via de 'Forgotten World Highway'. Op heel de weg kwamen we weinig mensen tegen en je zou denken een highway is een deftige baan, maar niet hier hoor, plots reden we weer kilometers lang op gravel. We bezochten een bar (Pub Whangamomona) in the middle of nowhere, waar de tijd zoals ze zeggen stil staat, maar uiteindelijk viel dat wel mee.
We zijn in New Plymouth geweest waar we een wandeling gemaakt hebben in een mooi park met een bloementuin en een kleine zoo. Na deze wandelig hebben we nog geen dag stilgezeten.
We bezochten de Dawson Falls en maakten een heel mooie wandeling aan de voet van Mount Taranaki. Deze omgeving was ook weer heel mooi.
We zijn dan verder doorgereden naar Wanganui. Op zoek naar een camping richting Pipiriki, waar we de volgende dag heen gingen kwamen we weer op ongelofelijke plaatsen. De natuur blijft ons verbazen...
In Pipiriki gingen we met een jetboat naar een plaats in het park waar je met de auto niet kan komen (te voet duurt het 3 dagen voor je er bent) om naar de 'Bridge to Nowhere' te gaan. De brug op zich was niet wauw, maar de verhalen die er achter schuil gingen wel en de natuur die er om heen ligt is gewoonweg prachtig! Natuurlijk was het jetboaten op zich ook al een avontuurtje op zich :)
Dan zijn we weer bij vandaag. We zaten vanmorgen terug in Wanganui city waar we een beetje gingen shoppen en naar Durie Hill gingen. Hier zou een tunnel zijn met een lift naar de top van de berg. We waren benieuwd en gingen op zoek maar vonden de tunnel niet direct. Dan maar te voet naar boven... 66 meter per trap naar boven (dit is te vergelijken met een 20e verdieping), dus dit was een goede training voor de komende wandelingen. Boven op de top van de berg stond dan de toren die uitzicht geeft over de hele stad, dus wij nog eens 176 trappen op. Op zich valt dit allemaal mee maar in een tijdsspanne van 20 minuten vergt het toch wel wat van de kuitspieren. Boven vonden we de weg naar de lift wel, dus de afdaling deden we met de lift. Uiteindelijk bleek dat de tunnel vlak naast de trap was en we dus niet goed genoeg rondgekeken hadden :) Maar we hebben onze conditietraining voor vandaag dan toch ook weer gehad.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
