Back in Auckland

Dag iedereen

We zijn na onze toch naar het noorden nog eens in Auckland en vanaf overmorgen trekken we richting zuiden.

Regelmatig proberen we eens in de hostels of op de campings om iets op onze blog te plaatsen. Soms duurt het al een half uur voor we onze mailbox open krijgen en houden we het dan maar voor bekeken. Hier in Auckland hebben we een heel goed internetcafe gevonden, dus kiezen we voorlopig nog voor de minder frequente maar vrij uitgebreide aanpak. Hopelijk komen we vanaf nu regelmatiger een goede aansluiting tegen...

Ondertussen zijn we weer een tiental dagen verder en hebben we weer heel wat te vertellen uiteraard.

We hebben al heel wat kilometers afgelegd en onzen Twalf heeft zijn 200 000ste kilometer gereden! (voor hier is dat een peulschil) en hopelijk doet hij er nog eens 200 000 bij!

Op onze toch naar Cape Reinga (het meest noordelijke punt van NZ) zijn we weer veel moois tegen gekomen. Zo passeerden we een heel mooi natuurgebied, Waipoua Forest, waar de grootste (levende) Kauribomen staan. Dit zijn typische bomen voor NZ die een heel rechte stam hebben en een diameter om u tegen te zeggen. Op foto kan je de grootste bewonderen (we kregen wel enkel de stam op foto, want de kruin kan je bijna niet zien, dat is een universum op zich ;) )

Na ons bezoekje aan Cape Reinga en een camping waar we bijna opgegeten werden door zwermen muggen gingen we naar 90 mile beach en de great sand dunes aan Te Paki stream. (ook hiervan vinden jullie leuke fotootjes in het album)

Bij Bay of Islands kregen we (voor zover dat nog niet het geval was) ongelofelijk veel zin om een boottrip te maken. We gingen dus nog eens uitgebreid naar een visitorcenter op zoek naar de nodige informatie. Hier vonden we een brochure over de Snow Cloud, een zeilschip dat door de schipper en zijn familie helemaal zelf gebouwd werd. Dit schip kan een maximum van 8 personen aan en in tegenstelling tot de grote schepen met een capaciteit voor 100-150 mensen, sprak dit ons wel heel erg aan. Dus wij op weg naar het kantoor om te boeken, want we waren toch vlakbij!

Na een rit van ongeveer 10 minuten kwamen we aan de straat die op de brochure vermeld stond. We zaten bij huisnummer 10 en we moesten nummer 804 hebben, dus we beginnen te rijden. Aanvankelijk gingen de nummer hoger en hoger en toen stopte plots de geasfalteerde weg... Soit we zitten in NZ so what else is new, dus wij verder... We reden op gravelroad en plots stopte ook de bewoonde wereld... Hmmmm, zitten we nog wel juist? Jotjot en we reden verder. Een half uur later arriveren we bij nummer 804! Bleek (wat we ondertussen zelf ook al wel bedacht hadden) dat dit het prive adres van de schipper was. Wij in the middle of nowhere op bezoek bij onbekenden om een boottochtje te regelen :) Die mensen hebben nog eens goed kunnen lachen en waren blij om nog eens bezoek te krijgen. We kregen direct een tasje thee en koekjes aangeboden. Uiteindelijk legden we onze boottocht vast en een tweetal uur later begon onze zoektocht naar een slaapplaats.

Alles was volgeboekt, blijkbaar was het een zeer druk weekend in de streek van Bay of Islands. Tja, we zoeken verder, ondertussen de mensen van de boot gecontacteerd om te vragen of zij nog iets wisten zijn, maar de camping die zij aanraadden was tijdelijk niet toegankelijk omwille van een trouwfeest. Als we niets vonden mochten we gerust bij hen in de tuin (lees 'op hun enorme lap grond') onze tenten zetten en van hun toilet en badkamer gebruik maken. Maar omdat we al een eindje weg waren gingen we toch nog een andere oplossing zoeken.

Uiteindelijk belden we naar een BBH (Budget Backpackers Hostel) en zij verwachtten nog een familie, maar hadden het vermoeden dat die mensen zich van dorp hadden vergist. Het was al na 18u en ze zaten nog een 50-tal kilometer ten zuiden van Dargaville en hadden dus nog een lange rit voor de boeg om tot in Kahoe te geraken. Als die mensen niet meer kwamen mochten we gerust hun kamer overnemen. Na 5 minuten kregen we al telefoon dat we bij hen konden overnachten. Hij was blij dat we van Belgie waren, want met Belgen had hij nog nooit problemen gehad... Nen dikke merci dus aan onze voorgangers voor de goede reclame. Achteraf werd ons duidelijk waarom hij rekening hield met de afkomst van de backpackers. We sliepen niet in het gewone BBH gedeelte, maar in de farmhouse een 100 meter verderop. Dit was het huis van de grootouders van de eigenares van de BBH. Een mooie oude villa waarin 2 slaapkamers waren. We deelden dus een heel huis met alles er op en er aan met een Duits koppel, wat onze verwachtingen helemaal oversteeg. Maar content dat we waren! Dit was echt de moeite en we hebben er alledrie goed van genoten.

Toen we verse zelfgemaakte pizza van de chef gingen eten in het BBH gedeelte kwamen we een heleboel reizigers tegen waarmee we een gezellig avondje doorbrachten. We vertelden hen het concept van onze kilometeractie en iedereen was heel benieuwd naar onze opdrachten. Josh (een kiwi die met een vriendin het noorden doorreisde) was zeer geinteresseerd en wilde ons graag helpen als hij kon. Morgen blijven we dus een dagje langer in Auckland om voor hem en zijn familie echte Belgische frieten met zelfgemaakte mayonaise te maken (want mayo trekt hier echt op niks) en in een puntzak te serveren.

Meer over onze opdrachten en de stand hiervan lees je op een nieuw gedeelte van onze blog: KIKskesatwork.blogspot.com.

We kwamen op onze weg ook nog een tof Hollands koppel tegen (Hans en Diny) Zij reizen in een omgebouwde brandweerwagen van in de jaren stillekes de wereld rond opweg terug naar Nederland. Ze boden ons een drankje aan toen we op de camping in Keri Keri aan kwamen en ook 's avonds na het eten hebben we nog een avondje samen doorgebracht. Wij waren vroeg vertrokken om ons dagje te gaan zeilen met de Snow Cloud. En toen we na een vermoeiende, maar leuke dag, terug kwamen waren zij al weer vertrokken. Wel hadden ze (vooral voor Kimby ons leesbeest, vandaar die 36kg) een leuke verrassing achter gelaten. In onze voortent vonden we 2 boeken, dus Kimby was weer 3 dagen rustig ;)

Verder hebben we nog een aantal mooie wandelingetjes gedaan en genoten van het leven zoals het is in NZ.

Ook hier down under kan je al eens geconfronteerd worden met minder leuke dingen des levens en zo reed er toch wel een gekke Kiwi tegen onzen Twalf zeker!!! We waren naar een afgelegen strandje gereden (Ocean Beach) en daar stopte dus ook de weg. Er stonden een 5-tal auto's geparkeerd en dus moesten we onzen Twalf een beetje verder parkeren, allez een beetje terug alleszins. Terwijl wij bijna in achteruit stonden rijdt er iemand achteruit uit zijn parkeerplaats en neemt zijn bocht een tikkeltje te groot. Onzen Twalf kreeg dus een tikje van die pippo. Na een klein vloekje van onzen twege stapten we uit om te kijken wat de schade was... Gelukkig was het maar een kleine veeg die we kregen en kwamen er geen gebroken lichten en zo aan te pas.

Wel had onze bumper vooraan een tik gekregen en was hij een paar milimeter gezakt. Een verzekering had die kerel blijkbaar niet, dus wou hij zich er met 500 dollar van af maken. We wilden het risico niet lopen dat er schade zou zijn die niet direct zichtbaar was, dus kwamen we overeen om naar de dichtstbij zijnde garage te rijden om een check up te laten doen. Zo gezegd zo gedaan en buiten de krassen op de bumper en de rode verf van zijn auto waren er enkel ophangclipsen van de bumper gebroken. Geen grote schade dus... Natuurlijk willen wij onzen Twalf nog deftig kunnen verkopen en dit maakten we dan ook duidelijk aan onze pippo. We hebben de schade direct op zijn kosten laten herstellen en hij heeft ons uiteindelijk nog voor 200 dollar tankbons gegeven en een carwashbeurt (die hoog nodig was) om onze dag goed te maken. Op die manier mag er nog eens iemand een kraske op onzen Twalf zetten hoor ;)

Uiteindelijk is er dus niets aan de hand en reizen we gewoon verder.

We genieten nog steeds met volle teugen en laten kleine ongemakken onze reis niet vergallen.

Hopelijk tot snel (we beloven niets, maar proberen wel).

Heel veel groetjes van ons drieen.
x